Nar-Singhs: Community Of Lions & Lionesses

[Only five]

http://sikhchic.com/article-detail.php?cat=33&id=4424

Let's make this article full of mistakes into a learning experience. Turn by turn can members point out what are the mistakes and why are they mistakes. Just in case the author or the man praised in the article are watching. You both are especially invited to this learning experience.

The Sidak Retreat, San Antonio, Texas, USA

Guru Granth Sahib is replete with references to the mythical tyrant-oppressor Harnakash and his arch-enemy and victim, his own infant son Prahlad.

As the story goes, Harnakash was initially a pious man who had spent years in prayer and service of the gods. So much so that they were immensely impressed by his devotion and offered to reward him with anything he desired.

Harnakash was intelligent and innovative. He gave it considerable thought and figured out all the possible loopholes, and came up with a perfect list of powers he wanted from his mentors. Knowing that mortality was the lot of all who were born, he had figured out a way to beat death.

Grant me these wishes, Harnakash asked of the gods: Let neither human nor animal, neither things animate nor inanimate, have the power to kill me. Neither a god nor a mortal should be able to harm me. May I be free from the reach of Death anywhere inside my home … or anywhere outside it. Death should be unable to touch me either in the light of day, or under cover of darkness … neither on the earth nor in the water …

And so carried on and on the list of powers Harnakash had concocted to obtain in order to turn himself invincible. The gods, though having promised him a carte blanche, were concerned that they were thus creating an entity more powerful than themselves, but felt compelled to keep their word. Reluctantly, begrudgingly, they granted him all that he asked for.

It didn’t take long for Harnakash to feel the full extent of the powers he had thus acquired. And, he quickly became the supreme ruler of the land. The extraordinary, super-human powers he now enjoyed went to his head, and he turned into a tyrant and oppressor.

His son, Prahlad -- though still a young boy -- had continued the early lessons in piety he had imbibed from his father and continued along his spiritual trajectory unabated, until he had outgrown the idols and the petty gods and goddesses and was now connected directly with the One Lord of all Creation, Waheguru.

So, when King Harnakash issued an edict that all in the land were to worship him, Harnakash, henceforth and pay homage to no other, his son Prahlad refused.

What ensued was a steady escalation of Harnakash’s ire against Prahlad until the tyrant felt he had no choice but to kill Prahlad in order to protect and secure his suzerainty.

Harnakash resorted to every weapon and method of torture imaginable to strike terror in the hearts and minds of the people. Prahlad remained steadfast, though, and appearing docile and helpless, always escaped injury and death. Because the all-powerful Waheguru always stepped in -- albeit secretly and behind the scenes -- at the last moment and rescued the child from harm.

Things got worse as Harnakash encountered one defeat after another, his rage magnified by his frustration that though he had all the powers he had asked for, he was unable to overpower a child.

His atrocities became worse by the day until Harnakash’s own mentors, the gods, admonished him. But he spurned their overtures and became more strident than ever, confident that they were impotent against him.

In desperation, they turned up at the door of the Supreme One, Waheguru. “Help us, O Lord, to destroy the monster we have created. Because we too are powerless before him!”

Prahlad had made no entreaties, but Waheguru, being Waheguru, knew … and was particularly moved by Prahlad‘s predicament.

Later that day, in the twilight hour -- when it was neither day nor night, Harnakash was about to leave his palace. As he stepped over the threshold -- which was neither inside his home nor outside, he found himself in the grip of a Nar-Singh -- a creature being half man, half lion, that was neither human nor animal. Neither was it a god or a mortal.

['nar' = human; 'singh' = lion.]

The Nar-Singh slung Harnakash over until he was in mid-air -- touching neither ground nor water -- and tore out his entrails with his fingernails.

And so, goes the tale, Harnakash met his end. The fingernails that were used to dismember him were, as promised, not ‘living’, being ‘dead’, and they weren’t an inanimate object, having once been ‘living‘.

The world was free to live in peace again … and Prahlad could worship as he pleased.

* * * * *

It is not a coincidence, I believe, that the Guru Granth refers to the Harnakash - Prahlad story at least 27 times. Used as a metaphor, it reminds us over and over again of our role as Sikhs in society -- every society that we live in -- and of our duty and obligation to confront every Harnakash to the best of our ability.

1984 and the years that have followed have demonstrated to us that we now have the challenge of having to grapple with an arrogant regime which has turned into a Harnakash at the hands of short-sighted, narrow-minded religious Hindu fanatics. Drunk with power and immunity, the citizenry is being oppressed, and we, the Sikhs, are bearing the full brunt of it.

It is time once again for Prahlad to appear -- not one but a legion of Prahlads, because our Gurus exhort us to live the life of one who the Guru Granth confers the honorofic of ‘bhagat’ (saint) -- Bhagat Prahlad!

The Sikh vision of Prahlad has an added dimension to him and her. Each Prahlad is a Nar-Singh as well! Combined … a sant-sipahi … saint-soldier.

True to form, in response to the Harnakash era that we find ourselves in, Sikhs have begun to rise to the occasion. I see, slowly but steadily, Nar-Singh - Prahlads springing up wherever I go, whichever way I turn.

Here at the Sidak Retreat in San Antonio, in the land of The Alamo, I see them amongst those who lead … and I see a whole crop of them in the making amongst those who are here to learn from those who lead.

Man-Lions and Woman-Lionesses -- Singhs and Kaurs of a new mettle … and made of a new metal. Armed with iPhones and iPads and laptops, ready to take on and overcome every mischief any Harnakash can conjure.

The man from whose vision Sidak was born is himself one such Nar-Singh - Prahlad.

* * * * *

Harinder Singh was born and brought up in Jhansi, a small town -- a city, in western terms -- in southern Uttar Pradesh (“U.P.“), a state in India located in the Hindu-Hindi belt bordering the state of Madhya Pradesh (“M.P.“).

He was 12 years old when he accompanied his parents and siblings -- an elder sister and a younger brother -- first to Amritsar, from where they took a train to Lahore, Pakistan, for a tour of the historical gurdwaras -- Punja Sahib, Nankana Sahib, Dera sahib, et al -- all now on the wrong side of the border since the partition of the Sikh homeland in 1947 and the creation of two new countries, Pakistan and India.

It was May 25, 1984, the day they left for Lahore.

Two weeks later, on the eve of their scheduled return, while still in West Punjab, they heard about the Indian army’s assault on the Darbar Sahib … but no more than skeletal information was forthcoming.

They remained stranded in Pakistan for days, sensing that something had gone terribly wrong back in India, but not knowing exactly what. When they were finally allowed to head back, their train was sealed as it left Lahore and did not stop until it was in Ambala, Haryana. En route, with its 1300 passengers hungry and tired, the train silently chugged through a mournful city under the shroud of darkness; all they could discern through closed windows and shutters were billows of smoke still emanating from various points on the horizon.

* * * * *

Six months later, while asleep at home in Jhansi late one night, Harinder and his family were awakened by a mob hollering outside on the street.

It was November 1, 1984.

The day before, Indira Gandhi -- India’s prime minister and the architect of the criminal attack on the Golden Temple in Amritsar -- had been summarily executed in far away New Delhi by members of the government’s own elite security unit, specially trained to protect India’s Constitution. The executioners belonged to the Sikh Faith. As to who exactly had directed the operation through the crack unit’s chain of command, has yet to be aired publicly with any real transparency.

Wheels of a highly organized pogrom were put into motion within hours of Indira’s death, led by ruling party politicians, with full complicity of cabinet ministers, members of parliament, the police and the military. Thousands of innocent Sikhs -- men, women and children -- were murdered on the streets and within their homes, in broad daylight.

The mob outside 12 year-old Harinder’s home was shouting slogans of revenge. Revenge, here in distant Jhansi, several hundred miles away? The only nexus was the same as in New Delhi: the occupants of the house belonged to the same religion as the executioners in India’s capital, and that the mob was comprised of fanatic Hindus.

Harinder and his siblings were removed for safety by a neighbour, himself a Hindu, from a few houses away. Harinder’s home was partially burned by the mob, but his parents too managed to escape injury.

It was discovered a few weeks later that the mob had been instigated and directed by their immediate next-door neighbour who was a card-holding member of the Jan Sangh, the predecessor of the present day Hindu right-wing BJP-RSS party, which is currently led by wannabe-prime-minister Narendra Modi.

No charges were ever laid against any member of the mob … or the instigator.

Not long thereafter, Harinder’s parents -- his father was an officer with India’s Central Railways, his mother a professor of English at a local college -- applied for immigration to the United states.

A year or so later, they landed, first Des Moines, Iowa … and then moved to Kansas and made their first home in the Land of the Free.

Harinder -- the future co-founder of SikhRI and Sidak -- was then 14 years old.

Tomorrow: Harinder joins the aerospace industry.

[Singh559]

Bump. Someone should write an article exposing sikhri's atheist agenda.

Perhaps cite Sant Singh Maskeen and Sant Gurbachan Singh Khalsa Bhindranwale's katha and reply to their "metaphors"

[DSGj]

Everyone knows that 'SikhChic' and 'SikhRi' promote a heavy missionary-type mindset and way of thinking. For them, everything is just a 'metaphor' in Gurbani.

How pathetic is it that they are comparing everyday 'Singhs' and 'Kaurs' to Prahlaad and every 'bad guy' to Harnakhas (who did lots of Bhagti himself).

Let us examine the reality of Prahlaad and Harnakhas through Bhai Kahn Singh Nabha Jee and Dasam Granth Sahib Jee.

No need to go to Pandits or SikhRi or SikhChic for the reality of this story.

Guru Gobind Singh Jee has left all the indepth knowledge we need to know about these "metaphors" from Guru Granth Sahib Jee in Dasam Granth Sahib Jee, as well as we are lucky to have bonus information from Dhan Guru Piarey Bhai Kahn Singh Nabha Jee.

ਨਰਸਿੰਘ -

ਸੰ. नृसिंह. ਹਰਿਵੰਸ਼ ਆਦਿ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਵਿਸਨੁ ਦਾ ਚੌਥਾ ਅਵਤਾਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਅੱਧਾ ਸ਼ਰੀਰ ਨ੍ਰਿ (ਆਦਮੀ) ਦਾ ਅਤੇ ਅੱਧਾ ਸਿੰਹ (ਸ਼ੇਰ) ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਹੈ. ਕਥਾ ਹੈ ਕਿ ਸਤਯੁਗ ਵਿੱਚ ਹਿਰਣ੍ਯਕਸ਼ਿਪੁ ਨੇ ਤਪ ਕਰਕੇ ਬ੍ਰਹਮਾ੍ ਤੋਂ ਇਹ ਵਰ ਲੈ ਲਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਦੇਵਤਾ ਦੈਤ ਗੰਧਰਵ ਨਾਗ ਮਨੁੱਖ ਆਦਿਕਾਂ ਤੋਂ ਨਾ ਮਾਰਿਆ ਜਾਵਾਂ. ਨਾ ਮੈਂ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਅਸਤ੍ਰ ਤੋਂ ਮਰਾਂ. ਨਾ ਦਿਨ ਅਰ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਮੌਤ ਹੋਵੇ, ਇਤ੍ਯਾਦਿ. ਇਹ ਵਰ ਪਾਕੇ ਹਿਰਣ੍ਯਕਸ਼ਿਪੁ ਵਡਾ ਨਿਰਭੈ ਹੋ ਗਿਆ ਅਰ ਦੇਵਲੋਕ ਖੋਹਕੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਭਾਰੀ ਦੁਖੀ ਕੀਤਾ.#ਭਾਗਵਤ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸੰਗ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁਤ੍ਰ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਨੂੰ ਜੋ ਵਿਸਨੁਭਗਤ ਸੀ ਬਹੁਤ ਸੰਤਾਪ ਦਿੱਤਾ. ਦੇਵਤਿਆਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਦੀ ਰਖ੍ਯਾ ਲਈ ਵਿਸਨੁ ਨੇ ਨ੍ਰਿਸਿੰਘ ਰੂਪ ਧਾਰਕੇ ਹਿਰਣ੍ਯਕਸ਼ਿਪੁ ਨੂੰ ਨੌਹਾਂ ਨਾਲ ਚੀਰ ਦਿੱਤਾ ਅਰ ਐਸੇ ਸਮੇਂ ਮਾਰਿਆ, ਜਦ ਨਾ ਦਿਨ ਸੀ ਨਾ ਰਾਤ, ਕਿੰਤੂ ਸੰਧ੍ਯਾ ਦਾ ਵੇਲਾ ਸੀ.#ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਹਰਨਾਖਸ (ਹਿਰਣ੍ਯਾਕ੍ਸ਼੍‍) ਦੇ ਮਾਰਨ ਲਈ ਨਰਸਿੰਘ ਅਵਤਾਰ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਹਰਨਾਖਸ ਦਾ ਪੁਤ੍ਰ ਲਿਖਿਆ ਹੈ.¹ "ਹਰਨਾਖਸ ਦੁਸਟ ਹਰਿ ਮਾਰਿਆ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਤਰਾਇਆ." (ਆਸਾ ਛੰਤ ਮਃ ੪) "ਭਗਤਿ ਹੇਤ ਨਰਸਿੰਘ ਭੇਵ." (ਬਸੰ ਕਬੀਰ) "ਗਰਜੇ ਨਰਸਿੰਘ ਨਰਾਂਤਕਰੰ। ਦ੍ਰਿਗ ਰੱਤ ਕਿਯੇ ਮੁਖ ਸ੍ਰੋਣ ਭਰੰ," (ਨਰਸਿੰਘਾਵ) ਮੁਲਤਾਨ ਵਿੱਚ ਨ੍ਰਿਸਿੰਘ ਦਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਮੰਦਿਰ ਹੈ। ੨. ਸ੍ਰੇਸ੍ਠ ਪੁਰੁਸ. ਉੱਤਮ. ਮਨੁੱਖ। ੩. ਬਹਾਦੁਰ ਆਦਮੀ। ੪. ਕਰਤਾਰ. ਵਾਹਗੁਰੂ.

ਪ੍ਰਹਲਾਦ -

ਸੰ. प्रल्हाद- ਪ੍ਰਲ੍‌ਹਾਦ ਇਹ ਸ਼ਬਦ प्रहाद्- ਪ੍ਰਹ੍ਹ੍ਹਾਦ ਭੀ ਹੈ. ਹਿਰਨ੍ਯਕਸ਼ਿਪ ਦਾ ਪੁਤ੍ਰ ਅਤੇ ਬਲਿ ਦਾ ਪਿਤਾ. ਪੁਰਾਣਕਥਾ ਹੈ ਕਿ ਹਿਰਨ੍ਯਕਸ਼ਿਪ ਨੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨਾਲ ਯੁੱਧ ਕਰਕੇ ਸ੍ਵਰਗਲੋਕ ਇੰਦ੍ਰ ਕੋਲੋਂ ਲੈਲਿਆ ਸੀ. ਇਸ ਦਾ ਪੁਤ੍ਰ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਛੋਟੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਵਿਸਨੁ ਦਾ ਉਪਾਸਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਪਿਤਾ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸੇ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਦੈਤਾਂ ਦੇ ਅਸਤ੍ਰ ਸਰਪਾਂ ਦੇ ਢੰਗ ਹਾਥੀਆ ਲਾਟਾਂ ਆਦਿਕ ਦਾ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਪੁਰ ਕੁਝ ਅਸਰ ਨਾ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਹਿਰਨ੍ਯਕਸ਼ਿਪੁ ਨੂੰ ਦੰਡ ਦੇਣ ਲਈ ਵਿਸਨੁ ਨੇ ਨਰਸਿੰਹ ਅਵਤਾਰ ਧਾਰਿਆ.#ਪਿਤਾ ਦੇ ਪਰਲੋਕ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਦੈਤਾਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬਣਿਆ ਅਤੇ ਪਾਤਾਲ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ. ਪਦਮਪੁਰਾਣ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇੰਦ੍ਰਪਦਵੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਵਿਸਨੁਰੂਪ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ. ਭਾਰਤ ਦੇ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਰਚਨਾ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਦਾ ਪਿਤਾ ਹਰਨਾਖਸ ਲਿਖਿਆ ਹੈ. "ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਕਾ ਰਾਖਾ ਹੋਇਆ ਰਘੁਰਾਇ." (ਭੈਰ ਮਃ ੩) "ਦੈਤਪੁਤ੍ਰ ਪ੍ਰਹਲਾਦ." (ਭੈਰ ਮਃ ੩) "ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਭਗਤ ਲੀਨੋਵਤਾਰ." (ਨਰ ਸਿੰਘਾਵ) ੨. ਆਨੰਦ. ਖ਼ੁਸ਼ੀ. "ਦੇਨ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਕੋ." (ਗੁਪ੍ਰਸੂ)

ਹਰਨਾਖਸ -

ਹਰਨਾਖਸੁ -

ਦੇਖੋ, ਹਰਣਖ ਅਤੇ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ. "ਹਰਿ ਹਰਨਾਖਸ ਹਰੇ ਪਰਾਨ." (ਗੌਂਡ (ਨਾਮਦੇਵ) "ਹਰਨਾਖਸੁ ਜਿਨਿ ਨਖਹ ਬਿਦਾਰਿਓ." (ਭੈਰ ਨਾਮਦੇਵ)

ਹਰਨਾਖਿ -

ਹਰਣਾਖਸ ਨੇ. "ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ. ਜਨ ਹਰਨਾਖਿ ਪਕਰਿਆ." (ਮਾਲੀ ਮਃ ੪)

ਹਰਨਾਛ -

ਹਰਨਾਛਸ -

ਦੇਖੋ, ਹਰਣਖ ਅਤੇ ਪ੍ਰਹਿਲਾਦ.

ਹਰਣਖ -

ਸੰ. हिरणयाक्ष ਹਿਰਣ੍ਯਾਕ੍ਸ਼੍‍. ਸੰਗ੍ਯਾ- ਹਿਰਣ੍ਯ (ਸੋਨੇ) ਜੇਹੀਆਂ ਪੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਦੈਤ. "ਤੁਮ ਦੁਸਟ ਤਾਰੇ ਹਰਣਖੇ." (ਨਟ ਮਃ ੪) ਦੇਖੋ, ਹਰਣਾਖਸ.

ਹਰਣਖੇ -

ਹਿਰਣ੍ਯਾਕ੍ਸ਼੍‍ ਜੇਹੇ. ਦੇਖੋ, ਹਰਣਖ.

FROM CHAUBEES AVTAAR (DASAM GRANTH SAHIB JEE):

ਭਾਗ
SECTION

ਅਥ ਨਰਸਿੰਘ ਅਵਤਾਰ ਕਥਨੰ ॥
Now begins the description of Narsingh Incarnation:

ਸ੍ਰੀ ਭਗਉਤੀ ਜੀ ਸਹਾਇ ॥
Let Shri Bhagauti Ji (The Primal Lord) be helpful.

ਪਾਧਰੀ ਛੰਦ ॥
PADHRI STNAZA

ਇਹ ਭਾਂਤਿ ਕੀਯੋ ਦਿਵਰਾਜ ਰਾਜ ॥ ਭੰਡਾਰ ਭਰੇ ਸੁਭ ਸਰਬ ਸਾਜ ॥
In this way, Indra, the king of gods ruled and filled the granaries of materials through all modes;

ਜਬ ਦੇਵਤਾਨ ਬਢਿਯੋ ਗਰੂਰ ॥ ਬਲਵੰਤ ਦੈਤ ਉਠੇ ਕਰੂਰ ॥੧॥
When the pride of the gods grew enormously, then in order toshelve their pride, the hard-hearted mighty demons rose again.1.

ਪਾਧਰੀ ਛੰਦ ॥
PAADHARI STNAZA

ਲਿਨੋ ਛਿਨਾਇ ਦਿਵਰਾਜ ਰਾਜ ॥ ਬਾਜਿਤ੍ਰ ਨੇਕ ਉਠੇ ਸੁ ਬਾਜਿ ॥
The kingdom of Indra was seized and this proclamation was made on all sides with the accompaniment of many musical instruments,

ਇਹ ਭਾਂਤਿ ਜਗਤਿ ਦੋਹੀ ਫਿਰਾਇ ॥ ਜਲੰ ਬਾ ਥਲੇਅੰ ਹਿਰਨਾਛ ਰਾਇ ॥੨॥
That Hiranayakashipu is the emperor at all the places.2.

ਪਾਧਰੀ ਛੰਦ ॥
PAADHARI STANZA

ਇਕ ਦਯੋਸ ਗਯੋ ਨਿਜ ਨਾਰਿ ਤੀਰ ॥ ਸਜਿ ਸੁੱਧ ਸਾਜ ਨਿਜ ਅੰਗਿ ਬੀਰ ॥
One day, this mighty ruler, bedecking himself, went to his wife,

ਕਿਹ ਭਾਂਤਿ ਸੁਤ੍ਰਿਯ ਮੋ ਭਯੋ ਨਿਰੁਕਤ ॥ ਤਬ ਭਯੋ ਦੁਸਟ ਕੋ ਬੀਰਜ ਮੁਕਤ ॥੩॥
And absorbed himself with her so intensely that at the time of his intercourse, his semen was discharged.3.

ਪਾਧਰੀ ਛੰਦ ॥
PAADHARI STANZA

ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਭਗਤ ਲੀਨੋ ਵਤਾਰ ਸਭ ਕਰਨਿ ਕਾਜ ਸੰਤਨ ਉਧਾਰ ॥
From that semen Prahlad was born in order to help nad protect the saints.

ਚਟਸਾਰ ਪੜਨਿ ਸਉਪਯੋ ਨ੍ਰਿਪਾਲਿ ॥ ਪਟੀਯਹਿ ਕਹਿਯੋ ਲਿਖਿ ਦੈ ਗੁਪਾਲ ॥੪॥
When the king sent him to school for education, he asked his teacher to write the Name of Lord-God on his tablet.4.

ਤੋਟਕ ਛੰਦ ॥
TOTAK STANZA

ਇਕਿ ਦਿਵਸ ਗਯੋ ਚਟਸਾਰ ਨ੍ਰਿਪੰ ॥ ਚਿਤਿ ਚੌਕ ਰਹਿਯੋ ਸੁਭਿ ਦੇਖ ਸੁਤੰ ॥
One day the king went to the school and seeing his son, he was startled.

ਜੁ ਪੜਿਯੋ ਦਿਜ ਤੇ ਸੁਨਿ ਤਾਹਿ ਰੜੋ ॥ ਨਿਰਭੈ ਸਿਸ ਨਾਮੁ ਗੁਪਾਲ ਪੜੋ ॥੫॥
When the king asked, the child told whatever he had learnt and fearlessly began to read the Name of Lord-God.5.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STANZA

ਸੁਨਿ ਨਾਮੁ ਗੁਪਾਲ ਰਿਸਯੰ ਅਸੁਰੰ ॥ ਬਿਨੁ ਮੋਹਿ ਸੁ ਕਉਣੁ ਭਜੋ ਦੁਸਰੰ ॥
On hearing the Name of Lord-God, the demon became furious and said, "Who else is there except me on whom you are meditating?

ਜੀਯ ਮਾਹਿ ਧਰੋ ਸਿਸੁ ਯਾਹਿ ਹਨੋ ॥ ਜੜ ਕਿਉਂ ਭਗਵਾਨ ਕੋ ਨਾਮ ਭਨੋ ॥੬॥
He decided to kill this student and said, "O fool; why are you repeating the name of Lord-God?"6.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STANZA

ਜਲ ਅਉਰ ਥਲੰ ਇਕ ਬੀਰ ਮਨੰ ॥ ਇਹ ਕਾਹਿ ਗੁਪਾਲ ਕੋ ਨਾਮੁ ਭਣੰ ॥
Only Hiranayakashipu is considered the mithty-one in water and on land , then why are you repeating the name of Lord-God"?

ਤਬ ਹੀ ਤਿਹ ਬਾਂਧਤ ਥੰਮ ਭਏ ॥ ਸੁਨਿ ਸ੍ਰਵਨਨ ਦਾਨਵ ਬੈਨ ਧਏ ॥੭॥
Then, as commanded by the king, the demons tied him with the column.7.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STANZA

ਗਹਿ ਮੂੜ ਚਲੇ ਸਿਸੁ ਮਾਰਨ ਕੋਂ ॥ ਨਿਕਸਯੋ ਬ ਗੁਪਾਲ ਉਬਾਰਨ ਕੋਂ ॥
When those foolish persons advanced to kill this student, the Lord manifested Himself at the same time in order to protect His disciple.

ਚਕਚਉਧ ਰਹੇ ਜਨੁ ਦੇਖਿ ਸਭੈ ॥ ਨਿਕਸਯੋ ਹਰਿ ਫਾਰਿ ਕਿਵਾਰ ਜਬੈ ॥੮॥
Al those who saw the Lord at that time were astonished, the Lord had manifested Himself by tearing off the doors.8

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STANZA

ਲਖਿ ਦੇਵ ਦਿਵਾਰ ਸਭੈ ਥਹਰੇ ॥ ਅਵਿਲੋਕ ਚਰਾਚਰ ਹੂਹਿ ਹਿਰੇ ॥
Seeing Him, all the gods and demons trembled and all the animate and inanimate objects became fearful in their bearts;

ਗਰਜੇ ਨਰਸਿੰਘ ਨਰਾਂਤ ਕਰੰ ॥ ਦ੍ਰਿਗ ਰਤ ਕੀਏ ਮੁਖ ਸ੍ਰੌਣ ਭਰੰ ॥੯॥
The Lord in the form of Narsingh (man-lion), with red eyes and the mouth filled with blood, thundered dreadfully.9.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STANZA

ਲਖਿ ਦਾਨਵ ਭਾਜ ਚਲੇ ਸਭ ਹੀ ॥ ਗਰਜਿਯੋ ਨਰਸਿੰਘ ਰਣੰ ਜਬ ਹੀ ॥
Seeing this and hearing the thunder of Narsingh all the demons fled;

ਇਕ ਭੂਪਤਿ ਠਾਢਿ ਰਹਿਯੋ ਰਣ ਮੈਂ ॥ ਗਹਿ ਹਾਥ ਗਦਾ ਨਿਰਭੈ ਮਨ ਮੈ ॥੧੦॥
Only the Emperor, fearlessly holding his mace in his hand, stood firmly in that battlefield.10.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STANZA

ਲਰਜੇ ਸਭ ਸੂਰ ਨ੍ਰਿਪ ਗਰਜੇ ॥ ਸਮੁਹਾਤ ਭਏ ਭਟ ਕੇਹਰਿ ਕੇ ॥
When the Emperor roared loudly, then all the brave warriors trembled and all those warriors came forward in groups before that lion.

ਜੁ ਗਏ ਸਮੁਹੇ ਛਿਤ ਤੈ ਪਟਕੇ ॥ ਰਣਿ ਤੇ ਰਣਧੀਰ ਬਟਾ ਨਟ ਕੇ ॥੧੧॥
All those who went in front of Narsingh, He caught hold of all those warriors like a juggler and knocked them down of the ground.11.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STANZA

ਬਬਕੇ ਰਣ ਧੀਰ ਸੁ ਬੀਰ ਘਣੇ ॥ ਰਹਿਗੇ ਮਨੋ ਕਿੰਸਕ ਸ੍ਰੋਣ ਸਣੇ ॥
The warriors shouted loudly at one another and saturated with blood began to fall.

ਉਮਗੇ ਚਹੂੰ ਓਰਨ ਤੇ ਰਿਪ ਯੋਂ ॥ ਬਰਸਾਤ ਬਹਾਰਨ ਅਭ੍ਰਨ ਜਿਯੋਂ ॥੧੨॥
The enemies advanced from all the four sides with such intensity like the clouds in the rainy season.12.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STNAZA

ਬਰਖੇ ਸਰ ਸੁਧ ਸਿਲਾ ਸਿਤਿਯੰ ॥ ਉਮਡੇ ਬਰ ਬੀਰ ਦਸੋ ਦਿਸਯੰ ॥
Advancing from all the ten directions, the warriors began to shower the arrows and stones;

ਚਮਕੰਤ ਕ੍ਰਿਪਾਣ ਸੁ ਬਾਣ ਜੁਧੰ ॥ ਫਹਰੰਤ ਧੁਜਾ ਜਨੁ ਬੀਰ ਕ੍ਰੁਧੰ ॥੧੩॥
The swords and arrows glistened in the war-field and the brave fighters began to flutter their flags.13.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STNAZA

ਹਹਰੰਤ ਹਠੀ ਬਰਖੰਤ ਸਰੰ ॥
The persistent warriors with loud shouts are showering a volley of arrows in this way,

ਜਨ ਸਾਵਣ ਮੇਘ ਬੁਠਿਯੋ ਦੁਸਰੰ ॥
As if it is the second cloudburst in the mont of Swan;

ਫਹਰੰਤ ਧੁਜਾ ਹਹਰੰਤ ਹਯੰ ॥
The flags are fluttering and the horses are neighing;

ਉਪਜਿਯੋ ਜੀਅ ਦਾਨਵ ਰਾਇ ਭਯੰ ॥੧੪॥
And seeing all this scene, the heart of the demon-king was filled with fear.14.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STNAZA

ਹਿਹਨਾਤ ਹਯੰ ਗਰਜੰਤ ਗਜੰ ॥
The horses are neighing and the elephants are roaring;

ਭਟ ਬਾਂਹ ਕਟੀ ਜਨੁ ਇੰਦ੍ਰ ਧੁਜੰ ॥
The chopped long arms of the warriors look like the flag of Indra;

ਤਰਫੰਤ ਭਟੰ ਗਰਜੰ ਗਜੰ ॥
The warriors are writhing and the elephants are roaring in such a way,

ਸੁਣਿ ਕੈ ਧੁਨਿ ਸਾਵਣ ਮੇਘ ਲਜੰ ॥੧੫॥
That the clouds of the month of Sawan are feeling shy.15.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STANZA

ਬਿਚਲਯੋ ਪਗ ਦ੍ਵੈਕ ਫਿਰਯੋ ਪੁਨ ਜਯੋਂ ॥
As soon as the horse of Hiranayakashipu turned a little, he himself deviated and retraced two steps;

ਕਰ ਪੁੰਛ ਲਗੇ ਅਹਿ ਕ੍ਰੁੱਧਤ ਜਯੋਂ ॥
But still he was infuriated in the manner of the snake who gets infuriated when its tail is crushed by a foot;

ਰਣ ਰੰਗ ਸਮੈ ਮੁਖ ਖੌ ਚਮਕਯੋ ॥
His face was shining in the battlefield,

ਲਖਿ ਸੂਰ ਸਰੋਰਹੁ ਸੋ ਦਮਕਯੋ ॥੧੬॥
Like the blossoming of the lotus on seeing the sun.16.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STNANZA

ਰਣ ਰੰਗ ਤੁਰੰਗਨ ਐਸ ਭਯੋ ॥ ਸਿਵ ਧਯਾਨ ਛੁਟਯੋ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਗਿਰਿਯੋ ॥
The horses are moving in so much intoxication and creating noise that the attention of Shiva was dissolved, And it seemed that the universe had been displaced;

ਸਰ ਸੇਲ ਸਿਲਾ ਸਿਤ ਐਸ ਬਹੇ ॥ ਨਭ ਅਉਰ ਧਰਾ ਦੋਊ ਪੂਰ ਰਹੇ ॥੧੭॥
The arrows, daggers and stones were flying and filling both the earth and the sky.17.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STNAZA

ਗਨ ਗੰਧ੍ਰਬ ਦੇਖਿ ਦੋਊ ਹਰਖੇ ॥ ਪੁਹਪਾਵਲਿ ਦੇਵ ਸਭੈ ਬਰਖੇ ॥
The Ganas and Gandharvas, seeing both, were pleased and the gods showered flowers.

ਮਿਲ ਗੇ ਭਟ ਆਪ ਬਿਖੈ ਦੋਊ ਯੋਂ ॥ ਸਿਸ ਖੇਲਤ ਰੈਣਿ ਹੁਡੂਹੁਡ ਜਿਯੋਂ ॥੧੮॥
Two warriors were fighting with each other like the children competing with one another in their play during the night.18.

ਬੇਲੀ ਬਿੰਦ੍ਰਮ ਛੰਦ ॥
BELI BINDRAM STANZA

ਰਣ ਧੀਰ ਬੀਰ ਸੁ ਗੱਜਹੀਂ ॥ ਲਖਿ ਦੇਵ ਅਦੇਵ ਸੁਲੱਜਹੀਂ ॥
The warriors are thundering in the war and seeing them both the gods and demons are feeling shy;

ਇਕ ਸੂਰ ਘਾਇਲ ਘੂੰਮਹੀਂ ॥ ਜਨ ਧੂਮ ਅਧੋ ਮੁਖ ਧੂਮਹੀਂ ॥੧੯॥
The brave fighters, who have been wounded, are roaming and it appears that the smoke is flying upwards.19.

ਬੇਲੀ ਬਿੰਦ੍ਰਮ ਛੰਦ ॥
BELI BINDRAM STANZA

ਭਟ ਏਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹੀ ॥ ਜੁੱਝੇ ਅਜੁੱਝ ਜੁਝਾਰ ਹੀ ॥
The brave fighters of many types are fighting bravely with one another.

ਫਹਰੰਤ ਬੈਰਕ ਬਾਣਯੰ ॥ ਠਹਰੰਤ ਜੋਧ ਕਿਕਾਣਯੰ ॥੨੦॥
The lances and arrows are being hurled and the horses of the warriors are advancing hesitantly.20.

ਤੋਮਰ ਛੰਦ ॥
TOMAR STANZA

ਹਿਹਣਾਤ ਕੋਟ ਕਿਕਾਨ ॥ ਬਰਖੰਤ ਸੇਲ ਜੁਆਨ ॥
Millions of horses are neighing and the warriors are showering arrows;

ਛੁਟਕੰਤ ਸਾਇਕ ਸੁੱਧ ॥ ਮਚਿਯੋ ਅਨੂਪਮ ਜੁੱਧ ॥੨੧॥
The bows have slipped and fallen from the hands and in this way the terrible and unique war is being waged.21.

ਤੋਮਰ ਛੰਦ ॥
TOMAR STANZA

ਭਟ ਏਕ ਅਨਿਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ॥ ਜੁੱਝੇ ਅਨੰਤ ਸ੍ਵਾਰ ॥
Many types of warriors and innumerable horsemen are fighting with one another;

ਬਾਹੈ ਕ੍ਰਿਪਾਣ ਨਿਸੰਗ ॥ ਮਚਿਯੋ ਅਪੂਰਬ ਜੰਗ ॥੨੨॥
They are striking their swords without any suspicion and in this way, a unique war is going on.22.

ਦੋਧਕ ਛੰਦ ॥
DODHAK STNAZA

ਬਾਹਿ ਕ੍ਰਿਪਾਣ ਸੁ ਬਾਣ ਭੱਟ ਗਣ ॥ ਅੰਤਿ ਗਿਰੇ ਪੁਨਿ ਜੂਝਿ ਮਹਾਂ ਰਣਿ ॥
After striking their swords and arrows, the brave fighters ultimately fell down during that great war.

ਘਾਇ ਲਗੈ ਇਮ ਘਾਇਲ ਝੂਲੈ ॥ ਫਾਗਨਿ ਅੰਤਿ ਬਸੰਤ ਸਫੂਲੈ ॥੨੩॥
The wounded warriors are swinging like the blossomed spring at the end of the month of Phagun.23.

ਦੋਧਕ ਛੰਦ ॥
DODHAK STANZA

ਬਾਹਿ ਕਟੀ ਭਟ ਏਕਨ ਐਸੀ ॥ ਸੁੰਡ ਮਨੋ ਗਜ ਰਾਜਨ ਜੈਸੀ ॥
Somewhere the chopped arms of the warriors appear like the trunks of the elephants;

ਸੋਹਤ ਏਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰੰ ॥ ਫੂਲ ਖਿਲੇ ਜਮੁ ਮਧਿ ਫੁਲਵਾਰੰ ॥੨੪॥
The brave fighters appear beautiful like the flowers blooming in the garden.24.

ਦੋਧਕ ॥
DODHAK STNAZA

ਸ੍ਰੋਣ ਰੰਗੇ ਅਰਿ ਏਕ ਅਨੇਕੰ ॥ ਫੂਲ ਰਹੇ ਜਨੁ ਕਿੰਸੁਕ ਨੇਕੰ ॥
The enemies were dyed with blood like many types of blooming flowers.

ਧਾਵਤ ਘਾਵ ਕ੍ਰਿਪਾਣ ਪ੍ਰਹਾਰੰ ॥ ਜਾਨਕ ਕੋਪੁ ਪ੍ਰਤੱਛ ਦਿਖਾਰੰ ॥੨੫॥
After having been wounded with swords the brave soldiers were roaming like the manifestation of anger itself.25.

ਤੋਟਕ ਛੰਦ ॥
TOTAK STNAZA

ਜੂਝ ਗਿਰੇ ਅਰਿ ਏਕ ਅਨੇਕੰ ॥ ਘਾਇ ਲਗੈ ਬਿਸੰਭਾਰ ਬਿਸੇਖੰ ॥
Many enemies fell down fighting and Narsingh, the incarnation of Vishnu also received many wounds.

ਕਾਟਿ ਗਿਰੇ ਭਟ ਏਕਹਿ ਵਾਰੰ ॥ ਸਾਬਨ ਜਾਨ ਗਈ ਬਹਿ ਤਾਰੰ ॥੨੬॥
The chopped bits of the warriors were flowing in the stream of blood like the bubbles of foam.26.

ਤੋਟਕ ॥
TOTAK STNAZA

ਪੂਰ ਪਰੇ ਭਏ ਚੂਰਿ ਸਿਪਾਹੀ ॥ ਸ੍ਵਾਮਿ ਕੇ ਕਾਜ ਕੀ ਲਾਜ ਨਿਬਾਹੀ ॥
The fighting soldiers, having been cut into bits, fell down, but none of them put to disrepute the dignity of their master.

ਬਾਹਿ ਕ੍ਰਿਪਾਣਨ ਬਾਣ ਸੁ ਬੀਰੰ ॥ ਅੰਤਿ ਭਜੇ ਭਯ ਮਾਨਿ ਅਧੀਰੰ ॥੨੭॥
Showing the blows of the swords and arrows, the warriors fled away ultimately in great fear.27.

ਚੌਪਈ ॥
CHAUPAI

ਤਯਾਗਿ ਚਲੇ ਰਣ ਕੌ ਸਭ ਬੀਰਾ ॥ ਲਾਜ ਬਿਸਰਿ ਗਈ ਭਏ ਅਧੀਰਾ ॥
All the warriors, abandoning their shyness and getting impatient left the battlefield and ran away.

ਹਿਰਿਨਾਛਸ ਤਬ ਆਪ ਰਿਸਾਨਾ ॥ ਬਾਂਧਿ ਚਲਯੋ ਰਣ ਕੋ ਕਰ ਗਾਨਾ ॥੨੮॥
Seeing this, Hirnayakashipu himself in great ire, moved forward for waging war.28.

ਚੌਪਈ ॥
CHAUPAI

ਭਰਿਯੋ ਰੋਸ ਨਰਸਿੰਘ ਸਰੂਪੰ ॥ ਆਵਤ ਦੇਖ ਸਮੁਹਿ ਰਣਿ ਭੂਪੰ ॥
Seeing the Emperor coming towards him, Narsingh also got infuriated.

ਨਿਜ ਘਾਵਨ ਕੋ ਰੋਸ ਨਾ ਮਾਨਾ ॥ ਨਿਰਖਿ ਸੇਵਕਹਿ ਦੁਖੀ ਰਿਸਾਨਾ ॥੨੯॥
He did not care for his wounds, because he was in extreme agony of seeing the suffering on his devotees.29.

ਭੁਜੰਗ ਪ੍ਰਯਾਤ ਛੰਦ ॥
BHUJANG PRAYAAT STANZA

ਕੰਪਾਈ ਸਟਾ ਸਿੰਘ ਗਰਜਯੋ ਕਰੂਰੰ ॥ ਉਡਯੋ ਹੇਰਿ ਬੀਰਾਨ ਕੇ ਮੁਖ ਨੂਰੰ ॥
Giving a jeck to his neck, Narsingh raised a terrible thunder and listening to his thunder, the faces of the heroes turned pale.

ਉਠਯੋ ਨਾਦਿ ਬੰਕੇ ਛੁਹੀ ਗੈਣਿ ਰੱਜੰ ॥ ਹਸੇ ਦੇਵ ਸਰਬੰ ਭਏ ਦੈਤ ਲੱਜੰ ॥੩੦॥
Because of that dreadful sound, the earth trembled and its dust touched the sky. All the gods began to smile and the heads of the demons bowed down with shame.30.

ਭੁਜੰਗ ॥
BHUJANG PRAYAAT STANZA

ਮਚਯੋ ਦੁੰਦ ਜੁੱਧੰ ਮਚੇ ਦੁਇ ਜੁਆਣੰ ॥ ਤੜੰਕਾਰ ਤੇਗੰ ਕੜਕੇ ਕਮਾਣੰ ॥
The dreadful war of both the heroic fighters got ablazed, and the clattering sound of the sword and the cracking sound of the bows was heard.

ਭਿਰਿਯੋ ਕੋਪ ਕੈ ਦਾਨਵ ਸੁਲਤਾਣੰ ॥ ਹੜੰ ਸ੍ਰੋਨ ਚਲੇ ਮਧੰ ਮੁਲਤਾਣੰ ॥੩੧॥
The demon-king fought in great fury and there was a flood of blood in the battlefield.31.

ਭੁਜੰਗ ॥
BHUJANG PRAYAAT STNAZA

ਕੜਕਾਰ ਤੇਗੰ ਤੜਕਾਰ ਤੀਰੰ ॥ ਭਏ ਟੂਕ ਟੂਕੰ ਰਣੰ ਬੀਰ ਧੀਰੰ ॥
With the clattering of swords and the crackling noise of the arrows, the mighty and the enduring heroes were chopped into bits;

ਬਜੇ ਸੰਖ ਤੂਰੰ ਸੁ ਢੋਲੰ ਢਮੰਕੇ ॥ ਰੜੰ ਕੰਕ ਬੰਕੇ ਡਹੇ ਬੀਰ ਬੰਕੇ ॥੩੨॥
The conches, clarionets and drums resounded and the wanton soldiers, riding on the sharp horses stood firmly in the battlefield.32.

ਭੁਜੰਗ ॥
BHUJANG PRAYAAT STANZA

ਭਜੇ ਬਾਜਿ ਗਾਜੀ ਸਿਪਾਹੀ ਅਨੇਕੰ ॥ ਰਹੇ ਠਾਢਿ ਭੂਪਾਲ ਆਗੇ ਨ ਏਕੰ ॥
Many a warrior riding on the horses and elephants fled away and none of the chiefs could stand against Narsingh.

ਫਿਰਿਯੋ ਸਿੰਘ ਸੂਰੰ ਸੁ ਕ੍ਰੂਰੰ ਕਰਾਲੰ ॥ ਕੰਪਾਈਸਟਾ ਪੂਛ ਫੇਰੀ ਬਿਸਾਲੰ ॥੩੩॥
That terrible and dreadful Narsingh moved in the battlefield and began to stir his neck and wag his tail.33.

ਦੋਹਰਾ ॥
DOHRA

ਗਰਜਤ ਰਣਿ ਨਰ ਸਿੰਘ ਕੇ ਭੱਜੇ ਸੂਰ ਅਨੇਕ ॥ ਏਕ ਟਿਕਿਯੋ ਹਿਰਿਨਾਛ ਤਹ ਅਵਰੁ ਨ ਜੋਧਾ ਏਕ ॥੩੪॥
Many warriors fled on the thunder of Narsingh and none could stand in battlefield except Hiranayakashipu.34.

ਚੌਪਈ ॥
CHAUPAI

ਮੁਸਟ ਜੁੱਧ ਜੁੱਟੇ ਭਟ ਦੋਊ ॥ ਤੀਸਰ ਤਾਹਿ ਨ ਪੇਖੀਅਤ ਕੋਊ ॥
The war with fists of both the warriors began and none other except those two could be seen in the battlefield.

ਭਏ ਦੁਹਨ ਕੇ ਰਾਤੇ ਨੈਣਾ ॥ ਦੋਖਤ ਦੋਵ ਤਮਾਸੇ ਗੈਣਾ ॥੩੫॥
The eyes of both had become red and all the groups of gods were seeing this performance form the sky.35.

ਚੌਪਈ ॥
CHAUPAI

ਅਸਟ ਦਿਵਸ ਅਸਟੇ ਨਿਸਿ ਜੁੱਧਾ ॥ ਕੀਨੋ ਦੁਹੂੰ ਭਟਨ ਮਿਲਿ ਕ੍ਰੁੱਧਾ ॥
For eight days and eight nights both these brave heroes, furiously, waged the dreadful war.

ਬਹੁਰੋ ਅਸੁਰ ਕਿਛੁਕੁ ਮੁਰਝਾਨਾ ॥ ਗਿਰਿਯੋ ਭੂਮਿ ਜਨ ਬ੍ਰਿਛ ਪੁਰਾਨਾ ॥੩੬॥
After this, the demon-king felt weakness and fell down on the earth like an old tree.36.

ਚੌਪਈ ॥
CHAUPAI

ਸੀਚ ਬਾਰ ਪੁਨ ਤਾਹਿ ਜਗਾਯੋ ॥ ਜਗੇ ਮੂਰਛਨਾ ਪੁਨ ਜੀਯ ਆਯੋ ॥
Narsingh sprinkled ambrosia and woke him up from the unconscious state and he become alert after coming out of the state of unconsciousness.

ਬਹੁਰੋ ਭਿਰੇ ਸੂਰ ਦੋਈ ਕ੍ਰੁੱਧਾ ॥ ਮੰਡਿਯੋ ਬਹੁਰ ਆਪਿ ਮਹਿ ਜੁੱਧਾ ॥੩੭॥
Both the heroes began to fight again furiously and a dreadful war began again.37.

ਭੁਜੰਗ ਛੰਦ ॥
BHUJANG PRAYAAT STANZA

ਹਲਾ ਚਾਲ ਕੈ ਕੈ ਪੁਨਰ ਬੀਰ ਢੂਕੇ ॥ ਮਚਿਯੋ ਜੁੱਧ ਜਯੋ ਕਰਨ ਸੰਗੰ ਘੜੂਕੇ ॥
After challenging each other, both the heroes began to fight again, and a dreadful war ensued between them for gaining victory over the other.

ਨਖੰ ਪਾਤ ਦੋਊ ਕਰੇ ਦੈਤ ਘਾਤੰ ॥ ਮਨੋ ਗੱਜ ਜੁੱਟੇ ਬਨੰ ਮਸਤਿ ਮਾਤੰ ॥੩੮॥
Both of them were giving destructive blows to one another with their nails and appeared like two intoxicated elephants fighting each other in the forest.38.

ਭੁਜੰਗ ॥
BHUJANG PRAYAATT STANZA

ਪੁਨਰ ਨਾਰ ਸਿੰਘੰ ਧਰਾ ਤਾਹਿ ਮਾਰਿਯੋ ॥ ਪੁਰਾਨੋ ਪਲਾਸੀ ਮਨੋ ਬਾਇ ਡਾਰਿਯੋ ॥
Narsingh again threw Hiranayakashipu on the earth just as the old Palas tree (Butea frondosa) falls down on the earth with a gust of wind.

ਹਨਯੋ ਦੇਖ ਦੁਸਟੰ ਭਈ ਪੁਹਪ ਬਰਖੰ ॥ ਕੀਏ ਦੇਵਤਿਯੋ ਆਨਕੈ ਜੀਤ ਕਰਖੰ ॥੩੯॥
Seeing that tyrants hath died, sang many types of songs of victory.39.

ਪਾਧਰੀ ਛੰਦ ॥
PAADHARI STANAZA

ਕੀਨੌ ਨਰ ਸਿੰਘ ਦੁਸਟੰ ਸੰਘਾਰ ॥ ਧਰਯੋ ਸੁ ਬਿਸਨ ਸਪਤਮ ਵਤਾਰ ॥
Narsingh destroyed the tyrant and in this way Vishnu manifested his seventh incarnation.

ਲਿੱਨੋ ਸੁ ਭਗਤ ਅਪਨੋ ਛਿਨਾਇ ॥ ਸਭ ਸਿਸਟਿ ਧਰਮ ਕਰਮਨ ਚਲਾਇ ॥੪੦॥
He protected his devotee and spread righteousness on the earth.40.

ਪਾਧਰੀ ਛੰਦ ॥
PAADHARI STANZA

ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਕਰਿਯੋ ਨ੍ਰਿਪ ਛੱਤ੍ਰ ਫੇਰ ॥ ਦੀਨੋ ਸੰਘਾਰ ਸਭ ਇਮ ਅੰਧੇਰ ॥
The canopy was swung over the head of Prahlad and he was made a king, and in this way, the demons, who were darkness-incarnate, were destroyed.

ਸਭ ਦੁਸਟ ਅਰਿਸਟ ਦਿੱਨੇ ਖਪਾਇ ॥ ਪੁਨਿ ਲਈ ਜੋਤਿ ਜੋਤਹਿ ਮਿਲਾਇ ॥੪੧॥
Destroying all the tyrants and vicious people, Narsingh merged his light in the Supreme Light.41.

ਪਾਧਰੀ ਛੰਦ ॥
PAADHARI STANZA

ਸਭ ਦੁਸਟ ਮਾਰਿ ਕੀਨੇ ਅਭੇਖ ॥
By killing them, all the tyrants were put to shame,

ਪੁਨਿ ਮਿਲਯੋ ਜਾਇ ਭੀਤਰ ਅਲੇਖ ॥
And that Imperceptible Lord-God merged again in His Own Self.

ਕਬਿ ਜਥਾ ਮਤਿ ਕਥਯੋ ਬਿਚਾਰ ॥
The poet, according to his own understanding, after reflection, hath uttered the above-mentioned saying,

ਇਮ ਧਰਿਯੋ ਬਿਸਨ ਸਪਤਮਵਤਾਰ ॥੪੨॥
That in this way, Vishnu manifested himself in his seventh incarnation.42.

ਨਰਸਿੰਘ ਸਪਤਮੋ ਅਵਤਾਰ ਸਮਾਪਤੰ ॥੭॥
End of the description of the seventh incarnation of NARSINGH.7.

AND FOR THOSE OF YOU WHO WILL CLAIM THAT DASAM GRANTH SAHIB JEE PROMOTES HINDU MYTHOLOGY OR HINDU IDEOLOGIES OR WORSHIP OF GODS/INCARNATIONS/IDOLS....READ THE FOLLOWING FROM DASAM GRANTH SAHIB JEE:

ਰਸਾਵਲ ਛੰਦ ॥
RASAAVAL STANZA

ਜਿਤੇ ਰਾਮ ਹੂਏ ॥ ਸਭੈ ਅੰਤਿ ਮੂਏ ॥
All the Ramas who incarnated, ultimately passed away.

ਜਿਤੇ ਕ੍ਰਿਸਨ ਹ੍ਵੈ ਹੈਂ ॥ ਸਭੈ ਅੰਤਿ ਜੈ ਹੈਂ ॥੭੦॥
All the Krishnas, who had incarnated, have all passed away.70.

ਜਿਤੇ ਦੇਵ ਹੋਸੀ ॥ ਸਭੈ ਅੰਤ ਜਾਸੀ ॥
All the gods who will come into being in future, they will all ultimately expire.

ਜਿਤੇ ਬੋਧ ਹ੍ਵੈ ਹੈਂ ॥ ਸਭੈ ਅੰਤਿ ਛੈਹੈਂ ॥੭੧॥
Alll the Buddhas, who came into being, expired ultimately.71.

ਜਿਤੇ ਦੇਵ ਰਾਯੰ ॥ ਸਭੈ ਅੰਤ ਜਾਯੰ ॥
All the god-kings, who came into being, ultimately passed away.

ਜਿਤੇ ਦਈਤ ਏਸੰ ॥ ਤਿਤਿਓ ਕਾਲ ਲੇਸੰ ॥੭੨॥
All the demon-kings, who came into being, they were all destroyed by KAL.72.

ਨਰਸਿੰਘਾਵਤਾਰੰ ॥ ਵਹੈ ਕਾਲ ਮਾਰੰ ॥
The incarnation Narsingh was also killed by KAL.

ਬਡੋ ਡੰਡ ਧਾਰੀ ॥ ਹਣਿਓ ਕਾਲ ਭਾਰੀ ॥੭੩॥
The incarnation with grinder teeth (i.e. Boar) was killed by mighty KAL.73.

ਦਿਜੰ ਬਾਵਨੇਯੰ ॥ ਹਣਿਓ ਕਾਲ ਤੇਯੰ ॥
Vaman, the Brahmin incarnation, was killed by KAL.

ਮਹਾ ਮੱਛ ਮੁੰਡੰ ॥ ਫਧਿਓ ਕਾਲ ਝੁੰਡੰ ॥੭੪॥
The Fish incarnation of spatious mouth, was entrapped by KAL.74.

ਜਿਤੇ ਹੋਇ ਬੀਤੇ ॥ ਤਿਤੇ ਕਾਲ ਜੀਤੇ ॥
All those who had come into being, they were all conquered by KAL.

ਜਿਤੇ ਸਰਨਿ ਜੈਹੈਂ ॥ਤਿਤਿਓ ਰਾਖ ਲੈਹੈਂ ॥੭੫॥
Those who will go under His Refuge, they will all be saved by him.75.

AND LET US EXAMINE CHARITROPAKHYAAN WHICH STARTS RIGHT AFTER SHASTAR-NAAM-MAALAA:

ਮੁਖ ਭਾਗ 12
ੴ ਸ੍ਰੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਫਤਹਿ ॥
ਸ੍ਰੀ ਭਗੌਤੀ ਏ ਨਮ ॥
ਅਥ ਪਖ੍ਯਾਨ ਚਰਿਤ੍ਰ ਲਿਖ੍ਯਤੇ ॥
ਪਾਤਿਸਾਹੀ ੧੦ ॥
ਭੁਜੰਗ ਛੰਦ ॥
ਤ੍ਵਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
ਤੁਹੀ ਖੜਗਧਾਰਾ ਤੁਹੀ ਬਾਢਵਾਰੀ ॥ ਤੁਹੀ ਤੀਰ ਤਰਵਾਰ ਕਾਤੀ ਕਟਾਰੀ ॥ ਹਲਬੀ ਜੁਨਬੀ ਮਗਰਬੀ ਤੁਹੀ ਹੈ ॥ ਨਿਹਾਰੌ ਜਹਾ ਆਪੁ ਠਾਢੀ ਵਹੀ ਹੈ ॥੧॥
ਤੁਹੀ ਜੋਗ ਮਾਯਾ ਤੁਸੀ ਬਾਕਬਾਨੀ ॥ ਤੁਹੀ ਆਪੁ ਰੂਪਾ ਤੁਹੀ ਸ੍ਰੀ ਭਵਾਨੀ ॥ ਤੁਹੀ ਬਿਸਨ ਤੂ ਬ੍ਰਹਮ ਤੂ ਰੁਦ੍ਰ ਰਾਜੈ ॥ ਤੁਹੀ ਬਿਸ੍ਵ ਮਾਤਾ ਸਦਾ ਜੈ ਬਿਰਾਜੈ ॥੨॥
ਤੁਹੀ ਦੇਵ ਤੂ ਦੈਤ ਤੈ ਜਛੁ ਉਪਾਏ ॥ ਤੁਹੀ ਤੁਰਕ ਹਿੰਦੂ ਜਗਤ ਮੈ ਬਨਾਏ ॥ ਤੁਹੀ ਪੰਥ ਹ੍ਵੈ ਅਵਤਰੀ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਮਾਹੀ ॥ ਤੁਹੀ ਬਕ੍ਰਤ ਤੇ ਬ੍ਰਹਮ ਬਾਦੋ ਬਕਾਹੀ ॥੩॥

ਤੁਹੀ ਬਿਕ੍ਰਤ ਰੂਪਾ ਤੁਹੀ ਚਾਰੁ ਨੈਨਾ ॥ ਤੁਹੀ ਰੂਪ ਬਾਲਾ ਤੁਹੀ ਬਕ੍ਰ ਬੈਨਾ ॥ ਤੁਹੀ ਬਕ੍ਰ ਤੇ ਬੇਦ ਚਾਰੋ ਉਚਾਰੇ ॥ ਤੁਮੀ ਸੁੰਭ ਨੈਸੁੰਭ ਦਾਨੌ ਸੰਘਾਰੇ ॥੪॥
ਜਗੈ ਜੰਗ ਤੋ ਸੌ ਭਜੈ ਭੂਪ ਭਾਰੀ ॥ ਬਧੇ ਛਾਡਿ ਬਾਨਾ ਕਢੀ ਬਾਢਵਾਰੀ ॥ ਤੂ ਨਰਸਿੰਘ ਹ੍ਵੈ ਕੈ ਹਿਰਾਨਾਛ ਮਾਰ੍ਯੋ ॥ ਤੁਮੀ ਦਾੜ ਪੈ ਭੂਮਿ ਕੋ ਭਾਰ ਧਾਰ੍ਯੋ ॥੫॥
ਤੁਮੀ ਰਾਮ ਹ੍ਵੈ ਕੈ ਹਠੀ ਦੈਤ ਘਾਯੋ ॥ ਤੁਮੀ ਕ੍ਰਿਸਨ ਹ੍ਵੈ ਕੰਸ ਕੇਸੀ ਖਪਾਯੋ ॥ ਤੁਹੀ ਜਾਲਪਾ ਕਾਲਕਾ ਕੈ ਬਖਾਨੀ ॥ ਤੁਹੀ ਚੌਦਹੂੰ ਲੋਕ ਕੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ॥੬॥
ਤੁਹੀ ਕਾਲ ਕੀ ਰਾਤ੍ਰਿ ਹ੍ਵੈ ਕੈ ਬਿਹਾਰੈ ॥ ਤੁਹੀ ਆਦਿ ਉਪਾਵੈ ਤੁਹੀ ਅੰਤ ਮਾਰੈ ॥ ਤੁਹੀ ਰਾਜ ਰਾਜੇਸ੍ਵਰੀ ਕੈ ਬਖਾਨੀ ॥ ਤੁਹੀ ਚੌਦਹੂੰ ਲੋਕ ਕੀ ਆਪੁ ਰਾਨੀ ॥੭॥
ਤੁਮੈ ਲੋਗ ਉਗ੍ਰਾ ਅਤਿਉਗ੍ਰਾ ਬਖਾਨੈ ॥ ਤੁਮੈ ਅਦ੍ਰਜਾ ਬ੍ਯਾਸ ਬਾਨੀ ਪਛਾਨੈ ॥ ਤੁਮੀ ਸੇਸ ਕੀ ਆਪੁ ਸੇਜਾ ਬਨਾਈ ॥ ਤੁਹੀ ਕੇਸਰ ਬਾਹਨੀ ਕੈ ਕਹਾਈ ॥੮॥
ਤੁਤੋ ਸਾਰ ਕੂਟਾਨ ਕਿਰਿ ਕੈ ਸੁਹਾਯੋ ॥ ਤੁਹੀ ਚੰਡ ਔ ਮੁੰਡ ਦਾਨੋ ਖਪਾਯੋ ॥ ਤੁਹੀ ਰਕਤ ਬੀਜਾਰਿ ਸੌ ਜੁਧ ਕੀਨੋ ॥ ਤੁਮੀ ਹਾਥ ਦੈ ਰਾਖਿ ਦੇਵੇ ਸੁ ਲੀਨੋ ॥੯॥
ਤੁਮੀ ਮਹਿਕ ਦਾਨੋ ਬਡੇ ਕੋਪਿ ਘਾਯੋ ॥ ਤੂ ਧੂਮ੍ਰਾਛ ਜ੍ਵਾਲਾਛ ਕੀ ਸੌ ਜਰਾਯੋ ॥ ਤੁਮੀ ਕੌਚ ਬਕ੍ਰਤਾਪਨੇ ਤੇ ਉਚਾਰ੍ਯੋ ॥ ਬਿਡਾਲਾਛ ਔ ਚਿਛੁਰਾਛਸ ਬਿਡਾਰ੍ਯੋ ॥੧੦॥
ਤੁਮੀ ਡਹ ਡਹ ਕੈ ਡਵਰ ਕੋ ਬਜਾਯੋ ॥ ਤੁਹੀ ਕਹ ਕਹ ਕੈ ਹਸੀ ਜੁਧੁ ਪਾਯੋ ॥ ਤੁਹੀ ਅਸਟ ਅਸਟ ਹਾਥ ਮੈ ਅਸਤ੍ਰ ਧਾਰੇ ॥ ਅਜੈ ਜੈ ਕਿਤੇ ਕੇਸ ਹੂੰ ਤੇ ਪਛਾਰੇ ॥੧੧॥
ਜਯੰਤੀ ਤੁਹੀ ਮੰਗਲਾ ਰੂਪ ਕਾਲੀ ॥ ਕਪਾਲਨਿ ਤੁਹੀ ਹੈ ਤੁਹੀ ਭਦ੍ਰਕਾਲੀ ॥ ਦ੍ਰੁਗਾ ਤੂ ਛਿਮਾ ਤੂ ਸਿਵਾ ਰੂਪ ਤੋਰੋ ॥ ਤੁ ਧਾਤ੍ਰੀ ਸ੍ਵਾਹਾ ਨਮਸਕਾਰ ਮੋਰੋ ॥੧੨॥
ਤੁਹੀ ਪ੍ਰਾਤ ਸੰਧ੍ਯਾ ਅਰੁਨ ਬਸਤ੍ਰ ਧਾਰੇ ॥ ਤੁਮੰ ਧ੍ਯਾਨ ਮੈ ਸੁਕਲ ਅੰਬਰ ਸੁ ਧਾਰੇ ॥ ਤੁਹੀ ਪੀਤ ਬਾਨਾ ਸਯੰਕਾਲ ਧਾਰ੍ਯੋ ॥ ਸਭੈ ਸਾਧੂਅਨ ਕੋ ਮਹਾ ਮੋਹ ਟਾਰ੍ਯੋ ॥੧੩॥
ਤੁਹੀ ਆਪ ਕੋ ਰਕਤ ਦੰਤਾ ਕਹੈ ਹੈ ॥ ਤੁਹੀ ਬਿਪ੍ਰ ਚਿੰਤਾਨ ਹੂੰ ਕੋ ਚਬੈ ਹੈ ॥ ਤੁਹੀ ਨੰਦ ਕੇ ਧਾਮ ਮੈ ਔਤਰੈਗੀ ॥ ਤੁ ਸਾਕੰ ਭਰੀ ਸਾਕ ਸੋ ਤਨ ਭਰੈਗੀ ॥੧੪॥
ਤੁ ਬੌਧਾ ਤੁਹੀ ਮਛ ਕੋ ਰੂਪ ਕੈ ਹੈ ॥ ਤੁਹੀ ਕਛ ਹ੍ਵੈ ਹੈ ਸਮੁੰਦ੍ਰਹਿ ਮਥੈ ਹੈ ॥ ਤੁਹੀ ਆਪੁ ਦਿਜ ਰਾਮ ਕੋ ਰੂਪ ਧਰਿ ਹੈ ॥ ਨਿਛਤ੍ਰਾ ਪ੍ਰਿਥੀ ਬਾਰ ਇਕੀਸ ਕਰਿ ਹੈ ॥੧੫॥
ਤੁਹੀ ਆਪ ਕੌ ਨਿਹਕਲੰਕੀ ਬਨੈ ਹੈ ॥ ਸਭੈ ਹੀ ਮਲੇਛਾਨ ਕੋ ਨਾਸ ਕੈ ਹੈ ॥ ਮਾਇਯਾ ਜਾਨ ਚੇਰੋ ਮਯਾ ਮੋਹਿ ਕੀਜੈ ॥ ਚਹੌ ਚਿਤ ਮੈ ਜੋ ਵਹੈ ਮੋਹਿ ਦੀਜੈ ॥੧੬॥

And these SikhRi/SikhChic people who are comparing Harnakhash to the evil/bad people of this world, should read this following Shabad, as well as arth done by Prof. Sahib Singh Jee via Sri Guru Granth Darpan:

ਨਟ ਮਹਲਾ ੪ ॥

ਮੇਰੇ ਮਨ ਜਪਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸਖੇ ॥ ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਹਰਿਨਾਮੁ ਧਿਆਇਓ ਹਮ ਸਤਿਗੁਰ ਚਰਨ ਪਖੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ਊਤਮ ਜਗੰਨਾਥ ਜਗਦੀਸੁਰ ਹਮ ਪਾਪੀ ਸਰਨਿ ਰਖੇ ॥ ਤੁਮ ਵਡ ਪੁਰਖ ਦੀਨ ਦੁਖ ਭੰਜਨ ਹਰਿ ਦੀਓ ਨਾਮੁ ਮੁਖੇ ॥੧॥

ਹਰਿ ਗੁਨ ਊਚ ਨੀਚ ਹਮ ਗਾਏ ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰ ਸੰਗਿ ਸਖੇ ॥ ਜਿਉ ਚੰਦਨ ਸੰਗਿ ਬਸੈ ਨਿੰਮੁ ਬਿਰਖਾ ਗੁਨ ਚੰਦਨ ਕੇ ਬਸਖੇ ॥੨॥

ਹਮਰੇ ਅਵਗਨ ਬਿਖਿਆ ਬਿਖੈ ਕੇ ਬਹੁ ਬਾਰ ਬਾਰ ਨਿਮਖੇ ॥ ਅਵਗਨਿਆਰੇ ਪਾਥਰ ਭਾਰੇ ਹਰਿ ਤਾਰੇ ਸੰਗਿ ਜਨ ਖੇ ॥੩॥

ਜਿਨ ਕਉ ਤੁਮ ਹਰਿ ਰਾਖਹੁ ਸੁਆਮੀ ਸਭ ਤਿਨ ਕੇ ਪਾਪ ਕਿਖੇ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਕੇ ਦਇਆਲ ਪ੍ਰਭ ਸੁਆਮੀ ਤੁਮ ਦੁਸਟ ਤਾਰੇ ਹਰਣਖੇ ॥੪॥੩॥

ਅਰਥ :ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਨ! ਸਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪਿਆ ਕਰ । (ਹਰਿ-ਨਾਮਿ ਹੀ ਅਸਲ) ਮਿੱਤਰ ਹੈ ।
(ਪਰ ਜਿਸ ਨੇ ਭੀ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ (ਜਪਿਆ ਹੈ) ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਹੀ ਜਪਿਆ ਹੈ । (ਇਸ
ਵਾਸਤੇ) ਮੈਂ ਭੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨ ਹੀ ਧੋਂਦਾ ਹਾਂ (ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਹੀ ਪਿਆ ਹਾਂ) ।੧।ਰਹਾਉ।

ਹੇ ਸਭ ਤੋਂ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ! ਹੇ ਜਗਤ ਦੇ ਨਾਥ! ਹੇ ਜਗਤ ਈਸ਼ਰ! ਮੈਂ ਪਾਪੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਤੇਰੀ ਸਰਨ ਆ ਪਿਆ ਹਾਂ,
ਮੇਰੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰ । ਤੂ ਵੱਡਾ ਪੁਰਖ ਹੈਂ, ਤੂ ਦੀਨਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈਂ । ਹੇ ਹਰੀ! (ਜਿਸ ਉਤੇ
ਤੂ ਮਿਹਰ ਕਰਦਾ ਹੈਂ, ਉਸ ਦੇ) ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਤੂ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਦੇਂਦਾ ਹੈਂ ।੧।

ਹੇ ਭਾਈ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗੁਣ ਬਹੁਤ ਉੱਚੇ ਹਨ, ਅਸੀ ਜੀਵ ਨੀਵੇਂ ਹਾਂ । ਪਰ ਗੁਰੂ ਸਤਿਗੁਰ ਮਿੱਤਰ ਦੀ
ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਮੈਂ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਂਦਾ ਹਾਂ । ਜਿਵੇਂ (ਜੇ) ਚੰਦਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਿੰਮ (ਦਾ) ਰੁੱਖ ਉਗਿਆ ਹੋਇਆ
ਹੋਵੇ, ਤਾਂ ਉਸ ਵਿਚ ਚੰਦਨ ਦੇ ਗੁਣ ਆ ਵੱਸਦੇ ਹਨ (ਤਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਹਾਲ ਹੋਇਆ ਹੈ) ।੨।

ਹੇ ਭਾਈ! ਅਸੀ ਜੀਵ ਮਾਇਆ ਦੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਵਿਕਾਰ ਅਨੇਕਾਂ ਵਾਰੀ ਘੜੀ ਮੁੜੀ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ । ਅਸੀ
ਔਗੁਣਾਂ ਨਾਲ ਇਤਨੇ ਭਰ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਕਿ (ਮਾਨੋ) ਪੱਥਰ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ । ਪਰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣੇ ਸੰਤ ਜਨਾਂ
ਦੀ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ (ਮਹਾਂ ਪਾਪੀਆਂ ਭੀ) ਤਾਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ।੩।

ਹੇ ਹਰੀ! ਹੇ ਸੁਆਮੀ! ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੂ ਰੱਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈਂ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਾਪ ਨਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਹੇ
ਦਇਆ ਦੇ ਸੋਮੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਹੇ ਦਾਸ ਨਾਨਕ ਦੇ ਸੁਆਮੀ! ਤੂ ਹਰਣਾਖਸ਼ ਵਰਗੇ ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਭੀ ਤਾਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈਂ
।੪।੩।

[Singh559]

Amazing reply Singh, now that Gurbani has been posted, it should be easier to dissect all the childish points made by sikhri into a well laid out article.

Anyone up for the task? Maybe it isn't a good idea though because it will give them publicity, however, they do already have a good following from missionary mindset individuals who can be quite dangerous.

These same people are exposing people who have no knowledge of Sikhi to the wrong side of panthic "debates" like gay Anand Karaj and other issues that are really non issues.

[harj1ts1ngh]

These missionary Sikhs don't believe in NarSingh story being literally true They attack reason of Gurdwara's like Hemkhund Sahib and claim local Gurdwara's are more important.

[chatanga]

so can anyone point out what exactly is wrong with it? That sikhri dont believe that these entities did exist at one time?

apart from a few variations i cant see nothing blatantly wrong with the prahlad bit.

maybe if the OP had not revealed the writer behind the piece, it might have been seen differently?

[harj1ts1ngh]

so can anyone point out what exactly is wrong with it? That sikhri dont believe that these entities did exist at one time?

apart from a few variations i cant see nothing blatantly wrong with the prahlad bit.

maybe if the OP had not revealed the writer behind the piece, it might have been seen differently?

These Sikhri missionaries don't believe that NarSingh physically existed as described. They view miracle as a metaphor.

The missionaries think Takht Sri Keshgarh Sahib is more important historically to Sikhi than Sri Hemkhund Sahib.

The missionaries claim there are lots of handprints in caves all over the world and deny Sri Panja Sahib being Guru Nanak's.

They deny Prahlad miracle physically, they deny Mecca turned around physically, they deny Sodhi Kings ruled Punjab.

[chatanga]

ok harjit thanks.

[chatanga]

The missionaries think Takht Sri Keshgarh Sahib is more important historically to Sikhi than Sri Hemkhund Sahib.

do you disagree with this ? If so why?

[scali]

Just to mention few things about Nar Singh Avatar

Baba Maha Harnam singh Murshad of Baba Nand Singh meditated and took the form of Nar Singh and in the village bucho mandi his roar would be heard and the villagers would say and "baba hun sher ban gya"

He used to stay on a mound, still exist at his place. A gora during british times accused him of taking water from the canal illegaly and grabbed his beard, he took the form of nar singh and slapped him so he fell of the ground from high up on the mound. Initially when he wanted to have darshan of Nar singh, came the voice that Kalyug parman Nanak Guru three times and from the parkash he had darshan of GUru Nanak. He spend rest of his life spreading the message of Guru Nanak.