[Part ii] Charitropakhyan - Analysis Of Charitars 2-16

[.- Prabhjot Singh -.]

ਨਾਕ ਮੂੰਦਿ ਕਰਿ ਚਾਰਿ ਘਰੀ ਠਾਢੇ ਰਹੈ ॥ ਸਿਵ ਸਿਵ ਸਿਵ ਹ੍ਵੈ ਏਕ ਚਰਨ ਇਸਥਿਤ ਕਹੈ ॥

ਜੋ ਕੋਊ ਪੈਸਾ ਏਕ ਦੇਤ ਕਰਿ ਆਇ ਕੈ ॥ ਹੋ ਦਾਤਨ ਲੇਤ ਉਠਾਇ ਸਿਵਹਿ ਬਿਸਰਾਇ ਕੈ ॥੧੮॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਨੱਕ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਇਹ ਚਾਰ ਘੜੀਆਂ ਤਕ ਖੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ 'ਸ਼ਿਵ ਸ਼ਿਵ' ਇਕ ਪੈਰ ਤੇ ਖੜੇ ਹੋ ਕੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ । ਜੇ ਕੋਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਕੇ ਇਕ ਪੈਸਾ ਵੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਸ਼ਿਵ ਦਾ ਸਿਮਰਣ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦਾਨ ਨੂੰ ਚੁਕਣ ਵਿਚ ਲਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ।

Meaning - (You) keep holding you breath for few moments and keep chanting 'Shiv Shiv' by standing on one leg. If someone comes and gives (you) even one paisa, (you) forget your chants and get busy picking it up with your teeth [like a greedy dog].

ਔਰਨੁਪਦੇਸ਼ ਕਰੈ ਆਪੁ ਧਯਾਨ ਕੌ ਨ ਧਰੈ ਲੋਗਨ ਕੌ ਸਦਾ ਤਯਾਗ ਧਨ ਕੋ ਦ੍ਰਿੜਾਤ ਹੈ ॥ ਤੇਹੀ ਧਨ ਲੋਭ ਊਚ ਨੀਚਨ ਕੋ ਦ੍ਵਾਰ ਦ੍ਵਾਰ ਲਾਜ ਕੌ ਤਿਯਾਗ ਜੇਹੀ ਤੇਹੀ ਪੈ ਘਿਘਾਤ ਹੈ ॥

ਕਹਤ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਹਮ ਰਹਤ ਅਪਵਿੱਤ੍ਰ ਖਰੇ ਚਾਕਰੀ ਮਲੇਛਨ ਕੀ ਕੈਕੈ ਟੂਕ ਖਾਤ ਹੈ ॥ ਬਡੇ ਅਸੰਤੋਖੀ ਹੈਂ ਕਹਾਵਤ ਸੰਤੋਖੀ ਮਹਾਂ ਏਕ ਦ੍ਵਾਰ ਛਾਡਿ ਮਾਂਗਿ ਦ੍ਵਾਰੇ ਦ੍ਵਾਰੇ ਜਾਤ ਹੈ ॥੧੯॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਖ਼ੁਦ ਉਸ ਉਪਦੇਸ਼ ਵਲ ਧਿਆਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ ਅਤੇ ਇਹ ਲੋਕ ਦੂਸਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਨ । ਪਰ ਓਸ ਧਨ ਦੇ ਲੋਭ ਖਾਤਰ ਇਹ ਊਚ ਨੀਚ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਦਰ ਦਰ ਫਿਰਦੇ ਹਨ ਹਰ ਇਕ ਅਗੇ ਤਰਲੇ ਕਢਦੇ ਹਨ । ਆਪ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਸੀਂ ਪਵਿਤਰ ਹਾਂ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਅਪਵਿਤਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਆਪ ਇਹ ਮਲੇਛਾਂ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਕੇ ਰੋਟੀ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ । ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਸੰਤੋਖੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਪਰਮ ਅਸੰਤੋਖੀ ਹਨ । ਉਹ ਇਕ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਦਵਾਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ਿਆਂ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਮੰਗਦੇ ਹਨ ।

Meaning -(You) lecture others but do not follow the teachings (yourself) and (you) keep preaching others to renounce the love for money. In the greed of that money, (you) shamelessly keep begging at every door and from everyone, without considering their status. (You) say I am pure, but (in reality you) are highly impure (because) you work for the malechhs for bits of food. (You claim to be) content but in reality (you) are highly discontent (because you) leave God's door and beg at every other door.

[.- Prabhjot Singh -.]

ਮਾਟੀ ਕੇ ਸ਼ਿਵ ਬਨਾਏ ਪੂਜਿਕੈ ਬਹਾਇ ਆਏ ਆਇਕੈ ਬਨਾਏ ਫੇਰਿ ਮਾਟੀ ਕੇ ਸੁਧਾਰਿਕੈ ॥ ਤਾਕੇ ਪਾਏ ਪਰਯੋ ਮਾਥੋ ਘਰੀ ਦ੍ਵੈ ਰਗਰਯੋ ਐ ਰੇ ਤਾਂ ਮੈ ਕਹਾ ਹੈ ਰੇ ਦੈਹੈ ਤੋਹਿ ਕੌ ਬਿਚਾਰਕੈ ॥

ਲਿੰਗ ਕੀ ਤੂ ਪੂਜਾ ਕਰੈ ਸ਼ੰਭੁ ਜਾਨਿ ਪਾਇ ਪਰੈ ਸੋਈ ਅੰਤ ਦੈਹੈ ਤੇਰੇ ਕਰ ਨਿਕਾਰ ਕੈ ॥ ਦੁਹਿਤਾ ਕੌ ਦੈਹੈ ਕੀ ਤੂੰ ਆਪਨ ਖਬੈਹੈ ਤਾਕੌ ਯੌਹੀ ਤੋਹਿ ਮਾਰਿ ਹੈ ਸਦਾ ਸ਼ਿਵ ਖ੍ਵਾਰ ਕੈ ॥੨੦॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਇਹ ਮਿਟੀ ਦੇ ਸ਼ਿਵਜੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਰੋੜ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਫਿਰ ਦਬਾਰਾ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਗੋਹ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ । ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਪੈਂਦੇ ਹੋ, ਮੱਥੇ ਰਗੜਦੇ ਹੋ: ਹੇ ਮੂਰਖੋ ਉਸ ਮਿਟੀ ਦੇ ਬੁੱਤ ਪਾਸ ਕੀ ਹੈ ਜੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੇਵੇਗਾ । ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਦੇ ਲਿੰਗ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਸ਼ਿਵਜੀ ਸਮਝਕੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਪੈਂਦੇ ਹੋ । ਫਿਰ ਤਾਂ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹੀ ਕੱਢ ਕੇ ਦੇਵੇਗਾ ਜਿਸਦੀ ਤੁਸੀਂ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹੋ । ਕੀ ਉਸ ਲਿੰਗ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੁੱਤਰੀ ਨੂੰ ਦੇਵੇਂਗਾ ਜਾਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਚੱਬ ਲਵੇਂਗਾ ? ਸ਼ਿਵਜੀ ਤੈਨੂੰ ਉਥੇ ਹੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਮਾਰੇਗਾ ।

Meaning -(You) make clay Shivas and throw it in water after worshipping it and then knead clay to make some (more). (You) fall in the feet (of that idol) and rub foreheads; O (fool!), just think what it has got that it will give (you)? (You) worship its phallus and fall at its feet thinking it is Shiva. (Then) you will only get the thing that you worship (as reward). Will you give it (phallus) to your daughter or chew on it yourself? This is exactly how SadaShiv (God) will humiliate you.

ਪਾਹਨ ਕੌ ਸਿਵ ਤੂ ਜੋ ਕਹੈ ਪਸੁ ਯਾ ਤੇ ਕਛੁ ਤੁਹਿ ਹਾਥ ਨ ਐ ਹੈ ॥ ਤ੍ਰੈਯਕ ਜੋਨਿ ਜੁ ਆਪੁ ਪਰਾ ਹਸਿ ਕੈ ਤੁਹਿ ਕੋ ਕਹੁ ਕਾ ਬਰੁ ਦੈ ਹੈ ॥

ਆਪਨ ਸੋ ਕਰਿ ਹੈ ਕਬਹੂੰ ਤੁਹਿ ਪਾਹਨ ਕੀ ਪਦਵੀ ਤਬ ਪੈ ਹੈ ॥ ਜਾਨੁ ਰੇ ਜਾਨੁ ਅਜਾਨ ਮਹਾ ਫਿਰਿ ਜਾਨ ਗਈ ਕਛੁ ਜਾਨਿ ਨ ਜੈ ਹੈ ॥੨੧॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਹੇ ਮੂਰਖ ਜਿਸ ਪੱਥਰ ਨੂੰ ਤੂੰ ਸ਼ਿਵਜੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈਂ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਤੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ । ਪੱਥਰ ਦੀ ਜੂਨ ਵਿਚ ਜਿਹੜਾ ਖ਼ੁਦ ਪਿਆ ਹੈ, ਉਹ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਕੇ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਵਰਦਾਨ ਦੇਵੇਗਾ ? ਉਹ ਪੱਥਰ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਪੱਥਰ ਬਣਾ ਲਵੇਗਾ ਅਤੇ ਤੈਨੂੰ ਪੱਥਰ ਦੀ ਪਦਵੀ ਦੇ ਦੇਵੇਗਾ । ਹੇ ਮੂਰਖ ਹੁਣ ਹੀ ਸਮਝ ਲੈ, ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਤੈਨੂੰ ਇਸ ਦੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਣੀ ।

Meaning -O fool! The stone that you think is Shiva, (you) will not receive anything from it. That who itself has been reincarnated as stone, what can it give (you) if its pleased? It will make (you) like itself, then (you) will be conferred the title of stone. O fool! Be aware of this now!; (for you) will not be able to understand it later.

ਬੈਸ ਗਈ ਲਰਿਕਾਪਨ ਮੋ ਤਰੁਨਾਪਨ ਮੈ ਨਹਿ ਨਾਮ ਲਯੋ ਰੇ ॥ ਔਰਨ ਦਾਨ ਕਰਾਤ ਰਹਾ ਕਰ ਆਪ ਉਠਾਇ ਨ ਦਾਨ ਦਯੋ ਰੇ ॥ ਪਾਹਨ ਕੋ ਸਿਰ ਨ੍ਯਾਤਨ ਤੈ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਕੌ ਸਿਰ ਨ੍ਯਾਤ ਭਯੋ ਰੇ ॥ ਕਾਮਹਿ ਕਾਮ ਫਸਾ ਘਰ ਕੇ ਜੜ ਕਾਲਹਿ ਕਾਲ ਕੈ ਕਾਲ ਗਯੋ ਰੇ ॥੨੨॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਲੜਕਪਨ ਤੇਰਾ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜਵਾਨੀ ਵਿਚ ਤੂੰ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਜਪਿਆ । ਤੂੰ ਦੂਸਰਿਆਂ ਪਾਸੋਂ ਤੇ ਦਾਨ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਏਂ, ਪਰ ਆਪ ਹੱਥ ਚੁਕ ਕੇ ਕਦੀ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਾਨ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ । ਪੱਥਰ ਅਗੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਕੀ ਤੁੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ, ਤੁੰ ਕਾਮਨਾਵਾਂ ਦਾ ਜਾਲ ਵਿਚ ਹੀ ਫਸਿਆ ਹੈਂ, ਹੇ ਮੂਰਖ ਕੱਲ ਕੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਸਾਰਾ ਜੀਵਨ ਹੀ ਸਮਾਪਤ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ।

Meaning - (You) spent your life (unaware) in childhood and (you) did not remember Him in (your) youth. (You) kept getting others to donate, while (you) never lifted your hand to give donations (yourself). (You) have lowered God's head by bowing in front of idols. O fool! (you) remained trapped in web of desires, saying 'tomorrow, tomorrow'; (you) have wasted life away.

[.- Prabhjot Singh -.]

ਦ੍ਵੈਕ ਪੁਰਾਨਨ ਕੌ ਪੜਿ ਕੈ ਤੁਮ ਫੂਲਿ ਗਏ ਦਿਜ ਜੂ ਜਿਯ ਮਾਹੀ ॥ ਸੋ ਨ ਪੁਰਾਨ ਪੜਾ ਜਿਹ ਕੇ ਇਹ ਠੌਰ ਪੜੇ ਸਭ ਪਾਪ ਪਰਾਹੀ ॥

ਡਿੰਭ ਦਿਖਾਇ ਕਰੋ ਤਪਸਾ ਦਿਨ ਰੈਨਿ ਬਸੈ ਜਿਯਰਾ ਧਨ ਮਾਹੀ ॥ ਮੂਰਖ ਲੋਗ ਪ੍ਰਮਾਨ ਕਰੈ ਇਨ ਬਾਤਨ ਕੌ ਹਮ ਮਾਨਤ ਨਾਹੀ ॥੨੩॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਹੇ ਪੰਡਤ ! ਤੂੰ ਇਕ ਦੋ ਪੁਰਾਣ ਪੜ੍ਹਕੇ ਮਨ ਵਿਚ ਫੁੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈਂ । ਤੂੰ ਉਹ ਪੁਰਾਣ ਨਹੀਂ ਪੜਿਆ ਜਿਸ ਦੇ ਪੜ੍ਹਨ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਪਾਪ ਨਸ਼ਟ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਪਖੰਡ ਵਿਖਾਕੇ ਤੁਸੀਂ ਤਪੱਸਿਆ ਕਰਦੇ ਹੋ ਪਰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਤੁਹਾਡਾ ਮਨ ਤਾਂ ਧਨ ਵਿਚ ਵਸਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ । ਮੂਰਖ ਲੋਕ ਭਾਵੇਂ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਨੀਕ ਮੰਨ ਲੈਣ, ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨ ਸਕਦੇ ।

Meaning - O Brahman! By reading one or two Puranas, (you) have become arrogant. But (you) have not read that Purana, reading which entire sins of the world are eradicated. You pretend to meditate, (but your) mind is engrossed with thoughts of money day and night. Fools may believe your theories, but I do not believe in any of them.

ਕਾਹੇ ਕੋ ਕਾਜ ਕਰੋ ਇਤਨੀ ਤੁਮ ਪਾਹਨ ਕੋ ਕਿਹ ਕਾਜ ਪੁਜਾਵੋ ॥ ਕਾਹੇ ਕੋ ਡਿੰਭ ਕਰੋ ਜਗ ਮੈ ਇਹ ਲੋਕ ਗਯੋ ਪਰਲੋਕ ਗਵਾਵੋ ॥

ਝੂਠੇ ਨ ਮੰਤ੍ਰ ਉਪਦੇਸ ਕਰੋ ਜੋਊ ਚਾਹਤ ਹੋ ਧਨ ਲੌ ਹਰਖਾਵੋ ॥ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰਨ ਮੰਤ੍ਰ ਦਿਯੋ ਸੁ ਦਿਯੋ ਬਹੁਰੌ ਹਮ ਕੌ ਨ ਸਿਖਾਵੋ ॥੨੪॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਕਿਉਂ ਏਨਾ ਕਾਰਜ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਇਸ ਪੱਥਰ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਪਹੁੰਚਾ ਰਹੇ ਹੋ ? ਕਿਉਂ ਇਸ ਜਗ ਵਿਚ ਪਖੰਡ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ਤੁਹਾਡਾ ਇਕ ਲੋਕ ਤੇ ਗਿਆ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਪਰਲੋਕ ਵੀ ਗਵਾ ਲੈਣਾ ਹੈ । ਮੈਨੂੰ ਝੂਠੇ ਮੰਤਰ ਅਤੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਨ ਦੇਵੋ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ, ਉਸ ਧਨ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਵੋ । ਤੁਸੀਂ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਇਹ ਮੰਤਰ ਸਿਖਾਓ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ।

Meaning - Why do (you) make such effort, for what do (you)worship this idol? Why do you deceit the world? (Your) current life is destroyed; (now you) will lose afterlife too. Do not preach (me) false mantras. Whatever amount of money (you) want, take it and be merry. The mantras you have taught the princes has been taught, but do not teach me (any mantras).

[.- Prabhjot Singh -.]

The readers can now make up their own mind whether these supreme, inspirational precepts have been given by some avataree person or by some ordinary poet. Decide for yourself whether slander of such words is the path to emancipation or the path to hell? There are lots of similar motivational verses given in this long story. It appears as if it is neither the minister Bhoop dialogue, nor the advice given to the Brahman; instead, it is a divine message delivered to us by some enlightened soul:

ਮੰਤ੍ਰ ਦੇਤ ਸਿਖ ਅਪਨ ਕਰਤ ਹਿਤ ॥ ਜ੍ਯੋ ਤ੍ਯੋ ਭੇਟ ਲੈਤ ਤਾ ਤੇ ਬਿਤ ॥ ਸਤਿ ਬਾਤ ਤਾ ਕਹ ਨ ਸਿਖਾਵਹੁ ॥ ਤਾਹਿ ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਗਵਾਵਹੁ ॥੨੮॥

ਸੁਨਹੁ ਬਿਪ ਤੁਮ ਮੰਤ੍ਰ ਦੇਤ ਜਿਹ ॥ ਲੂਟਿ ਲੇਤ ਤਿਹ ਘਰ ਬਿਧਿ ਜਿਹ ਕਿਹ ॥ ਤਾ ਕਹ ਕਛੂ ਗ੍ਯਾਨ ਨਹਿ ਆਵੈ ॥ ਮੂਰਖ ਅਪਨਾ ਮੂੰਡ ਮੁੰਡਾਵੈ ॥੨੯॥

ਤਿਹ ਤੁਮ ਕਹੁ ਮੰਤ੍ਰ ਸਿਧਿ ਹ੍ਵੈਹੈ ॥ ਮਹਾਦੇਵ ਤੋ ਕੌ ਬਰੁ ਦੈ ਹੈ ॥ ਜਬ ਤਾ ਤੇ ਨਹਿ ਹੋਤ ਮੰਤ੍ਰ ਸਿਧਿ ॥ ਤਬ ਤੁਮ ਬਚਨ ਕਹਤ ਹੌ ਇਹ ਬਿਧਿ ॥੩੦॥

ਕਛੂ ਕੁਕ੍ਰਿਯਾ ਤੁਮਤੇ ਭਯੋ ॥ ਤਾ ਤੇ ਦਰਸ ਨ ਸਿਵ ਜੂ ਦਯੋ ॥ ਅਬ ਤੈ ਪੁੰਨ੍ਯ ਦਾਨ ਦਿਜ ਕਰ ਰੇ ॥ ਪੁਨਿ ਸਿਵ ਕੇ ਮੰਤ੍ਰਹਿ ਅਨੁਸਰੁ ਰੇ ॥੩੧॥

ਉਲਟੋ ਡੰਡ ਤਿਸੀ ਤੇ ਲੇਹੀ ॥ ਪੁਨਿ ਤਿਹ ਮੰਤ੍ਰ ਰੁਦ੍ਰ ਕੋ ਦੇਹੀ ॥ ਭਾਤਿ ਭਾਤਿ ਤਾ ਕੌ ਭਟਕਾਵੈ ॥ ਅੰਤ ਬਾਰ ਇਮਿ ਭਾਖ ਸੁਨਾਵੈ ॥੩੨॥

ਤੋ ਤੇ ਕਛੁ ਅਛਰ ਰਹਿ ਗਯੋ ॥ ਤੈ ਕਛੁ ਭੰਗ ਕ੍ਰਿਯਾ ਤੇ ਭਯੋ ॥ ਤਾ ਤੇ ਤੁਹਿ ਬਰੁ ਰੁਦ੍ਰ ਨ ਦੀਨਾ ॥ ਪੁੰਨ੍ਯ ਦਾਨ ਚਹਿਯਤ ਪੁਨਿ ਕੀਨਾ ॥੩੩॥

ਇਹ ਬਿਧਿ ਮੰਤ੍ਰ ਸਿਖਾਵਤ ਤਾ ਕੋ ॥ ਲੂਟਾ ਚਾਹਤ ਬਿਪ੍ਰ ਘਰ ਜਾ ਕੋ ॥ ਜਬ ਵਹੁ ਦਰਬ ਰਹਤ ਹ੍ਵੈ ਜਾਈ ॥ ਔਰ ਧਾਮ ਤਬ ਚਲਤ ਤਕਾਈ ॥੩੪॥...

ਕਾਹੂ ਧਨ ਤ੍ਯਾਗ ਦ੍ਰਿੜਾਵਹਿ ॥ ਕਾਹੂ ਕੋ ਕੋਊ ਗ੍ਰਹਿ ਲਾਵਹਿ ॥ ਮਨ ਮਹਿ ਦਰਬ ਠਗਨ ਕੀ ਆਸਾ ॥ ਦ੍ਵਾਰ ਦ੍ਵਾਰ ਡੋਲਤ ਇਹ ਪ੍ਯਾਸਾ ॥੪੧॥

And extremely materialistic and greedy priests have been rebuked as:

ਏਕਨ ਜੰਤ੍ਰ ਸਿਖਾਵਤ ਹੈ ਦਿਜ ਏਕਨ ਮੰਤ੍ਰ ਪ੍ਰਯੋਗ ਬਤਾਵੈ ॥ ਜੋ ਨ ਭਿਜੈ ਇਨ ਬਾਤਨ ਤੇ ਤਿਹ ਗੀਤਿ ਕਬਿਤ ਸਲੋਕ ਸੁਨਾਵੈ ॥

ਦ੍ਯੋਸ ਹਿਰੈ ਧਨ ਲੋਗਨ ਕੇ ਗ੍ਰਿਹ ਚੋਰੁ ਚਕੈ ਠਗ ਦੇਖਿ ਲਜਾਵੈ ॥ ਕਾਨਿ ਕਰੈ ਨਹਿ ਕਾਜੀ ਕੁਟਵਾਰ ਕੀ ਮੂੰਡਿ ਕੈ ਮੂੰਡਿ ਮੁਰੀਦਨ ਖਾਵੈ ॥੫੭॥

Meaning -To some, these Brahmans teach the art of Tantra and to others, they teach the use of different Mantras. Those who do not get influenced by any of these, they sing songs, sloks and kabits for them. (These Brahmans) are daylight robbers who steal money from people's houses. (Their dexterity) amazes thieves and puts swindlers to shame. They have no fear of the priest or the law, and (they) do not hesitate to rip off even their own disciples.

[.- Prabhjot Singh -.]

The adversaries of Sri Dasam Granth Sahib Ji make a big accusation that the spiritual head of this story is the Maha Kaal of Shaakat Panthis. It is important to mention here that the Brahman in this story worships Rudra-Shiva. It is also Shiva as Bhairo, husband of Bhairavi, he is also Mahakal and Rudra, etc. Following are a few references from other granths as proofs:

"He who sees wine, fish, meat, woman should salute the Bhairavi Devi and say Om! Salutation to the beloved of Siva, the remover of all obstacles"[Chapter 25, Shaakat NandatRangini]

"Sankara has as many aspects as there are Mahasaktis, He who worships Her ever worships Him as husband... He who worships the Devis pleases Rudra."[Principles of Tantra, P.63]

"If it vexes Thee, drown me with a thrust of Thy foot, but then in so doing thou must first raise Thy foot from the breast of Mahakala (Siva). The Devi is represented as standing on Siva, who is, as it were, corpse, for he is bhokta only, whilst she is kartari."[Principles of Tantra, P.63]

The Mahakal mentioned in the above story is the formless Waheguru - the creator of Brahma, Vishnu and Rudra-Shiv. It is the same Waheguru who, in the bani 'Jaap', has been referred to as 'Sarb Kaal'; or 'Kaalaan Kaal';. The protagonist Rankhambh Kalaa preaches the Brahman to stop worshipping Rudra-Shiv and idols, and inspires him to worship the formless Mahakal instead. This Mahakal is different from Rudra-Shiv. See verse no. 96 below:

ਏਕੈ ਮਹਾ ਕਾਲ ਹਮ ਮਾਨੈ ॥ ਮਹਾ ਰੁਦ੍ਰ ਕਹ ਕਛੂ ਨ ਜਾਨੈ ॥ ਬ੍ਰਹਮ ਬਿਸਨ ਕੀ ਸੇਵ ਨ ਕਰਹੀ ॥ ਤਿਨ ਤੇ ਹਮ ਕਬਹੂੰ ਨਹੀ ਡਰਹੀ ॥੯੬॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਨੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੇਵਲ ਇਕ ਮਹਾਂਕਾਲ ਨੂੰ ਹੀ ਮੰਨਦੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਮਹਾਂਰੁਦਰ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੀ । ਮੈਂ ਬ੍ਰਹਮਾਂ ਬਿਸ਼ਨੂੰ ਦੀ ਵੀ ਸੇਵਾ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੀ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਾਸੋਂ ਰਤਾ ਭਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਡਰਾਂਗੀ ।

Meaning -(The princess then said) I only believe in One Mahakal, I do not give any importance to any Maha Rudra. I will (also) not worship Brahma or Vishnu, (nor) will I be fearful of them.

It is absolutely baseless to accuse Sri Dasam Granth Sahib Ji of having tendency to promote pro-Brahmanical philosophies. This Charitar staunchly criticises the ways of Brahmans and their deities, as:

ਜੌ ਇਨ ਮੰਤ੍ਰ ਜੰਤ੍ਰ ਸਿਧਿ ਹੋਈ ॥ ਦਰ ਦਰ ਭੀਖਿ ਨ ਮਾਂਗੈ ਕੋਈ ॥ ਏਕੈ ਮੁਖ ਤੇ ਮੰਤ੍ਰ ਉਚਾਰੈ ॥ ਧਨ ਸੌ ਸਕਲ ਧਾਮ ਭਰਿ ਡਾਰੈ ॥੧੧੪॥

ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸਨ ਏ ਜਿਨੈ ਬਖਾਨੈ ॥ ਸਿਵ ਬ੍ਰਹਮਾ ਏ ਜਾਹਿ ਪ੍ਰਮਾਨੈ ॥ ਤੇ ਸਭ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕਾਲ ਸੰਘਾਰੇ ॥ ਕਾਲ ਪਾਇ ਕੈ ਬਹੁਰਿ ਸਵਾਰੇ ॥੧੧੫॥

ਕੇਤੇ ਰਾਮਚੰਦ ਅਰੁ ਕ੍ਰਿਸਨਾ ॥ ਕੇਤੇ ਚਤੁਰਾਨਨ ਸਿਵ ਬਿਸਨਾ ॥ ਚੰਦ ਸੂਰਜ ਏ ਕਵਨ ਬਿਚਾਰੇ ॥ ਪਾਨੀ ਭਰਤ ਕਾਲ ਕੇ ਦ੍ਵਾਰੇ ॥੧੧੬॥

ਕਾਲ ਪਾਇ ਸਭ ਹੀ ਏ ਭਏ ॥ ਕਾਲੋ ਪਾਇ ਕਾਲ ਹ੍ਵੈ ਗਏ ॥ ਕਾਲਹਿ ਪਾਇ ਬਹੁਰਿ ਅਵਤਰਿ ਹੈ ॥ ਕਾਲਹਿ ਕਾਲ ਪਾਇ ਸੰਘਰਿ ਹੈ ॥੧੧੭॥

Meaning - If they had any powers in their (false) mantras, they would not beg at every doorstep. (They) chant mantras from mouth and (with that deceit) are able to collect large amounts of wealth. Ram, Krishna, Shiva, Brahma, etc. have all been destroyed and resurrected by Kaal.

[.- Prabhjot Singh -.]

By labelling the following verse of this Charitar-story, opposers do widespread slandering of Sri Dasam Granth Sahib Ji. Actually, they derive wrong meanings from it to project indecency. In reality, however, Rankhambh Kala, after getting fed up with the Brahman's obstinacy and baseless logic,throws the stone phallus on his face and says the same phallus you worship everyday has struck you on your face today. The verse and its meanings are as follows:

ਕਹੋ ਮਿਸ੍ਰ ਅਬ ਰੁਦ੍ਰ ਤਿਹਾਰੋ ਕਹ ਗਯੋ ॥ ਜਿਹ ਸੇਵਤ ਥੋ ਸਦਾ ਦਾਂਤਿ ਛੈ ਤਿਨ ਕਿਯੋ ॥ ਜਿਹ ਲਿੰਗਹਿ ਕੌ ਜਪਤੇ ਕਾਲ ਬਤਾਇਯੋ ॥ ਹੋ ਅੰਤ ਕਾਲ ਸੋ ਤੁਮਰੇ ਮੁਖ ਮਹਿ ਆਇਯੋ ॥੧੧੦॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) - ਉਹ ਕਹਿਣ ਲਗੀ ਹੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ! ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਕਿ ਤੇਰਾ ਸ਼ਿਵਜੀ ਕਿਥੇ ਗਿਆ ? ਜਿਸਦੀ ਤੁਸੀਂ ਸਦਾ ਹੀ ਪੂਜਾ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਸੀ ਉਸ ਦੇ ਮੈਂ ਦੰਦ ਤੋੜ ਦਿੱਤੇ ਹਨ । ਜਿਸ ਲਿੰਗ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦਿਆਂ ਤੂੰ ਏਨਾ ਸਮਾਂ ਨਸ਼ਟ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਹ ਹੀ ਤੇਰੇ ਮੁੰਹ ਤੇ ਆ ਕੇ ਵੱਜਾ ਹੈ ॥੧੧੦॥

Meaning (From Dr. Jaggi's translation) (..and she said) O Brahman! Now tell me, where has your Shiv gone now? Whom (you) used to worship all the time, he has broken (your) teeth. (you have) spent so much time worshipping the phallus, (that same phallus) has struck you in the face.

Therefore, there is no indecency in this verse nor anyone other than Akal Purakh has been given the status of the supreme being. Rebuttal of fake rituals of the Brahmans, idol-worship and deity-worship and the motivation for the worship of Only Waheguru Ji instead has been issued via the female protagonist of this Charitar. For rest of the world, it sets a prime example of the awakened state of women and issues an important message that a woman can play important role in spreading true faith as well as in the eradication of baseless traditions. Most Charitars deal with, and successfully portray, kings engrossed in wasteful pleasures, the sexual urges of people impersonating as yogis and great renuniciators, widespread exploitation on the pretexts of Jantra-Mantras, the co-relations between sex and drugs, actions of immorality emerging from incompatible marriages, and the evil nexus of wealth, power and intoxicants. The moral from all of the above is to abstain from such situations and to live a honest, virtuous life. In some stories, Guruji has attached himself as the protagonist to try to convey the message that such attacks of kaam happen on men of God too, and they are able to destroy them with their superior intellect. The following verse beautifully illustrates sharp power of reasoning of women:

ਗੰਧ੍ਰਬ ਜਛ ਭੁਜੰਗ ਗਨ ਨਰ ਬਪੁਰੇ ਕਿਨ ਮਾਹਿ ॥ ਦੇਵ ਅਦੇਵ ਤ੍ਰਿਯਾਨ ਕੇ ਭੇਵ ਪਛਾਨਤ ਨਾਹਿ ॥੧੩॥

It is unfortunate that influential people like Chitr Singh have turned woman of immense talents into Kamini, a symbol of desire. If aged people like him will forcefully establish physical relations with young girls like Chitravarti, it will result in immoral actions in the society as the desires of beautiful and young women cannot be fulfilled by weak, aged, and ugly people:

ਧਨੀ ਚਤੁਰ ਅਰੁ ਤਰੁਨਿ ਤਰੁਨਿ ਜੋ ਪਾਇ ਹੈ ॥ ਹੋ ਬਿਰਧ ਕੁਰੂਪ ਨਿਧਨ ਜੜ ਪੈ ਕਿਯੋ ਜਾਇ ਹੈ ॥੧੫॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਜੁਆਨ ਇਸਤ੍ਰੀ ਧਨੀ, ਸਿਆਣੇ ਤੇ ਜੁਆਨ ਪੁਰਸ਼ ਨੂੰ ਪਾ ਲਵੇਗੀ ਤਾਂ ਭਲਾ ਫੇਰ ਉਹ ਬੁੱਢੇ, ਕੋਝੇ, ਗਰੀਬ ਤੇ ਮੂਰਖ ਮਨੁੱਖ ਪਾਸ ਕਿਉਂ ਜਾਵੇਗੀ ॥੧੫॥

Another accusation made by the opposition is that charitars give instructions to not disclose secrets to women, which is not in accordance with Gurmat. See the following verses from 12^th and 13^th charitars:

ਜੋ ਨਿਜੁ ਤ੍ਰਿਯ ਕੋ ਦੇਤ ਪੁਰਖ ਭੇਦ ਕਛੁ ਆਪਨੋ ॥ ਤਾ ਕੇ ਬਿਧਨਾ ਲੇਤ ਪ੍ਰਾਨ ਹਰਨ ਕਰਿ ਪਲਕ ਮੈ ॥੩੦॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਵੀ ਭੇਦ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਪ੍ਰਭੂ ਪਲ ਵਿਚ ਉਸਦੇ ਪ੍ਰਾਣ ਨਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ॥੩੦॥

Meaning -The person who gives even smallest of secrets to his woman, God takes away his life in a second.

ਜੋ ਨਰ ਅਪੁਨੇ ਚਿਤ ਕੌ ਤ੍ਰਿਯ ਕਰ ਦੇਤ ਬਨਾਇ ॥ ਜਰਾ ਤਾਹਿ ਜੋਬਨ ਹਰੈ ਪ੍ਰਾਨ ਹਰਤ ਜਮ ਜਾਇ ॥੯॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਜੋ ਆਦਮੀ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦਾ ਭੇਦ ਇਸਤਰੀ ਨੂੰ ਦਸਦਾ ਏ, ਬੁਢਾਪਾ ਉਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਚੁਰਾ ਲੈਂਦਾ ਏ ਤੇ ਜਮਰਾਜ ਉਹਦੇ ਪ੍ਰਾਣ ਕਢ ਲੈਂਦਾ ਏ ॥੯॥

Meaning -The person who tells the secrets of heart to woman, old age snatches his youth and Yamraj takes away his life.

It is our opinion that these lines appear in those stories where woman has been blinded by sexual desires. It is instructed to not give away heart's secrets to an immoral woman as the consequences of it can be devastating. Even today, youthful female spies are deployed to spy on other countries. If someone gets lured in their trap and gives away any secrets, then destruction is inevitable. We have seen in previous verses that Sri Guruji has given immense motivation to increase love and affection with one's own woman, but has given stern warnings against falling for lustful women, as:

ਕੋਟ ਕਸਟ ਸ੍ਯਾਨੋ ਸਹਹਿ ਕੈਸੌ ਦਹੈ ਅਨੰਗ ॥ ਨੈਕ ਨੇਹ ਨਹਿ ਕੀਜਿਯੈ ਤਊ ਤਰਨਿ ਕੇ ਸੰਗ ॥੨੭॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਸਿਆਣੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਦੁਖ ਸਹਿਣਾ ਪਵੇ ਅਤੇ ਕਾਮ ਵੀ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਸਤਾਏ, ਜਵਾਨ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਫਸਣਾ ਚਾਹੀਦਾ॥੨੭॥

Meaning - No matter how much pain a wise man should go through and no matter how much kaam torments him, he should never fall in the trap of any youthful woman. (Charitar 17)

ਪ੍ਰੀਤਿ ਕੈਸਿਯੈ ਤਨ ਬਢੈ ਕਸਟ ਕੈਸਹੂ ਹੋਇ ॥ ਤਊ ਤਰੁਨਿ ਸੌ ਦੋਸਤੀ ਭੂਲਿ ਨ ਕਰਿਯਹੁ ਕੋਇ ॥੧੦॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) - ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਪ੍ਰੇਮ ਵਧੇ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਦ੍ਖ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਜੁਆਨ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨਾਲ ਭੁਲਕੇ ਵੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ॥੧੦॥

Meaning -No matter how much love increases and body goes through torments, (one) should not fall for any other woman (except one's own) even by mistake.

[.- Prabhjot Singh -.]

Sri Guruji also gives the important message to mankind that it is not only woman who is responsible for widespread immorality in society, in fact it is male who is more responsible for this epidemic. That is why, it is inappropriate to be harsh on any woman for her immoral behaviour. As far as possible, It is befitting to forget about her mis-deeds:

ਚਾਕਰ ਕੀ ਅਰੁ ਨਾਰਿ ਕੀ ਏਕੈ ਬਡੀ ਸਜਾਇ ॥ ਜਿਯ ਤੇ ਕਬਹ ਨ ਮਾਰਿਯਹਿ ਮਨ ਤੇ ਮਿਲਹਿ ਭੁਲਾਇ ॥੪੨॥

ਅਰਥ (ਗਿਆਨੀ ਨਰੈਣ ਸਿੰਘ) -ਨੌਕਰ ਅਤੇ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦੀ ਇਕੋ ਹੀ ਵੱਡੀ ਸਜ਼ਾ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਨ ਤੋ ਮਾਰਨ ਦੀ ਥਾਂ, ਦਿਲ 'ਚੋਂ ਕਢ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ॥੪੨॥

Meaning -This is the biggest punishment for the employee and woman - instead of physically hurting them, (one should) throw them out of heart.

Summary of the Charitars

The stories in these Charitars are not sexually provocative; On the contrary, they provide awareness of the social pain, criminal mentality, and exploitation of women that results from intense lust. The wealthy and ruling factions of society have been ridiculed by portraying the sorry state that emerges from their indulgence in lustful actions. The capitalistic mentality in which the only aim of earning and storing money has been shown to have adverse effect on the family network. Those who wear religious attire and pretend to be great renuniciators have been shown to be worse than a family man; they abandon their own houses and wish for others' wealth and bodies. People who believe in black magic and Tantra shastra have been portrayed rightly as sexually obsessed and of criminal tendencies. Incompatible marriages (aged man marrying young woman, ugly person getting married to beautiful, pleasant woman, a fool with clever woman, a poor man with materialistically ambitious wife) have been shown to bring about devastating consequences. The young widows who find it difficult to remarry have been shown to stray away towards wrongdoings. Conversely, a man marrying multiple women has been shown to develop bad character. And anyone who gives his secret to a nymph has been shown to be completely ruined. The unholy and unbreakable alliance of drugs and sex is told and most importantly, the male society has been held squarely responsible for the birth of immoralities in women. It is almost impossible to find any other such superb literary composition that has provided eloquent and minute disquisition of the psychology of sexually obsessed people the way these Charitars have.

---

Thanks for reading! And, apologies for any inaccuracies!

Gurfateh! :happy:

[.- Prabhjot Singh -.]

Waheguru Ji Ka Khalsa

Waheguru Ji Ki Fateh Guru Roop Sangat Jeo,

Guruji has shown immense kirpa - the fifth article in the series is now complete. Sabudh Baach is a deeply engaging story, with many important moral lessons to be learnt from it. It provides a nice, in-depth analysis of various metaphorical verses, along with brief description of the story itself. Attempt is to answer many important questions like Concept of Mahakal, implicit references to Puranic texts, etc. It is a sincere hope that this pious composition of Sri Guruji be read by critics and curious alike. As with previous articles, this one is also extensively based on Dr. Harbhajan Singh Ji's book + Gyani Narain Singh Ji's Steek along with massive help from Mahan Kosh by Bhai Kahn Singh Ji Nabha. Ok, enough Read on, im sure this will be an eye opener!

[Part V] Charitropakhyan - Analysis and Clarifications of Sri Sabudh Baach (Charitar No. 404)

---

The third section of Charitropakhyan has generally remained neglected. Dialogues of minister 'Bhoop' end at Charitar 403 and the composition begins under a new title 'ਸਬੁਧੀ ਵਾਚ' (Sabuddhi Vaach). The word 'ਸਬੁਧਿ' is shortened form of 'ਸਦ-ਬੁਧਿ' which means 'ਚੰਗੀ ਬੁਧੀ' (good intellect). The metaphorical meaning is that King Chitr Singh eventually came to his senses with persistent inspiration from his wise ministers. A more comprehensive and global meaning is, when wise and responsible people present before society the dangers of crimes originating from kaam in a proper manner, people become prudent and pleasing atmosphere is created. The writer of Charitropakhyan tells that with the advent of prudence, Satjug-like age dawned again. Negating the age of Satjug as given in Shastars, it has been described as an age where expansion of positive reasoning takes place, ending society's seemingly inexhaustible preoccupation with bad habits. The pitch black night of Kaljug in which inexorable sexual misconducts take place is pleasantly transformed into Satjug by the light of positive intellect. In fact, this ideology is in complete harmony with that of Sri Guru Granth Sahib Ji, who tell us that it is not time that influences good or bad behaviour in society, rather it is human conduct that make time appear good or bad. With the end of Kaljug and rise of Satjug, a character named 'ਸਤਿ ਸੰਧਿ' (Satt Sandh) appears in the story. Word 'ਸਤਿ ਸੰਧਿ' (Satt Sandh) is a combination of two words - ਸਤਿ meaning 'truth 'and ਸੰਧਿ, which means 'union'. Thus, 'ਸਤਿ ਸੰਧਿ' is someone who has merged and become one with truth. Because Satt Sandh is a truthful person, as such he is king of Devtas. He ruled as a righteous king for long time but then a monstrous demon took birth and clashed with him. Many horrific battles were fought between them, with battlefields drenched with blood of thousands of perished soldiers. In Sri Dasam Granth Sahib Ji, wherever war scene are described, reader is also provided rendezvous with horrors of war. We are also told that, even if one faction might decide to fight out of sheer desperation to defend its faith, sadistic souls will always look to find cheap pleasures out of misery of others. Devils, foxes, dogs, vultures, etc.. are only satisfied when they see rivers of human blood flowing in front of their eyes. This important trait can be seen prevalent in almost every episode of Sri Dasam Granth Sahib Ji and the message delivered is universal: aftermath of war is never positive. Righteous men of faith have to pick up their swords in self-defence, a beautiful example of which is by Sri Guru Gobind Singh Sahib Ji in his eternal composition "Zafarnamah":

ਚੁ ਕਾਰ ਅਜ਼ ਹਮਹ ਹੀਲਤੇ ਦਰ ਗੁਜ਼ਸ਼ਤ ॥ ਹਲਾਲ ਅਸਤ ਬੁਰਦਨ ਬ ਸ਼ਮਸ਼ੀਰ ਦਸਤ ॥੨੨॥

Meaning -"When an affair is past every other remedy, it is righteous, indeed to unsheath the sword." Contrary to this, evil forces tirelessly make efforts to create atmosphere of discontentment and unrest in society.

For twenty long years and through day and night, the torch-bearer of righteousness king Satt Sandh kept fighting with 'ਦੀਰਘਦਾੜ੍ਹ' (Deeragh Daarh), the king of demons. Eventually, both armies clashed with each other one final time and ended up wiping each other out. Thirty thousand Khoohni soldiers got killed (Khoohni is a unit used to measure size of an army - 1 Khoohni = 21,870 elephants, 21,870 chariots, 65,610 horses and 1,09,350 foot soldiers, it totals to 2,18,700 units. Multiply this number by 30,000 = 6,56,10,00,000 total soliders killed). After that, both kings ferociously clashed with each other. Horrifying battle ensued and there were flames of fire everywhere. Out of these flames, a girl named 'Baala' was born. Dictionary meanings of word 'Baala' are - girl, female younger than 16 years of age, youthful girl. It is important to keep in mind here that surname 'kaur' of Sikh women also represents same meaning. Baala's emergence from fire has a special metaphorical meaning - With the advent of Satjug, man became 'Satt Sandh' (pure, virtuous), and consequently, woman abandoned her corruptness (as depicted in Charitars) and took birth in a new, pure form. When virtuous Baala stepped into the battlefield with arsenal of weapons in her hands, she started slaying enemies, as:

ਚਾਰਹੁ ਦਿਸਾ ਫਿਰੀ ਜਬ ਬਾਲਾ ॥ ਜਾਨੋ ਨਾਗ ਰੂਪ ਕੀ ਮਾਲਾ ॥ ਐਸ ਨ ਕਤਹੂੰ ਪੁਰਖ ਨਿਹਾਰਾ ॥ ਨਾਥ ਕਰੈ ਜਿਹ ਆਪੁ ਸੁਧਾਰਾ ॥੩੦॥

Meaning - When Baala ran about in all four directions (it appeared as if she was) like a garland of snakes. There was no such male in sight, who could make her his own.

This is the ultimate aim of the creator of Sri Dasam Granth - to bestow women with power, to raise them from pits of helplessness and sexual exploitation and establish them at a level of power much higher than that of men. From this revolutionary successful attempt of Sri Guruji, brave and powerful women like Mai Bhago, Bibi Harsharan Kaur, women like those who lived in brutal conditions of the prisons of Mir Mannu, those who kept their devotion unwavering for Guruji even while having garlands of chopped babies around their necks, those who braved strenuous labour in captivity chanting 'satnaam', were born in Gurughar out of the bright flames of Chandi. By referring to women by names like Chandi, Bhagauti, Tulwar, Teer, Guruji blessed them with form of Maha-Chandi. In Guruji's composition "Sabudh Baach", protagonist 'Baala' has only one objective - to marry the lord of universe - Waheguru Ji. There is absolutely no affect of sexual urges on her body, mind and spirit. She has become like the soul whose only aim is to be one with The Supreme-Purity. The following verse shows her eagerness to obtain the Lord:

ਫਿਰ ਜਿਯ ਮੈ ਇਹ ਭਾਤਿ ਬਿਚਾਰੀ ॥ ਬਰੌ ਜਗਤ ਕੇ ਪਤਿਹਿ ਸੁਧਾਰੀ ॥ ਤਾ ਤੇ ਕਰੌ ਦੀਨ ਹ੍ਵੈ ਸੇਵਾ ॥ ਹੋਇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਾਲਿਕਾ ਦੇਵਾ ॥੩੧॥

Then she considered in her heart - I will marry the lord of this universe. Now how do I serve her so that Kaalka Deva is pleased (with me)

This Kaalka Deva is not Mahakaal, but the creator of 'Kaal' - Akal Purakh Himself. The story gets immensely deep and absorbing from here on. Akal Purakh said to Baala that you will be able to attain me when the demon 'ਸ੍ਵਾਸ ਬੀਰਜ' (Swas Beeraj) gets killed by you.

ਅਰਧ ਰਾਤ੍ਰਿ ਬੀਤਤ ਭੀ ਜਬ ਹੀ ॥ ਆਗ੍ਯਾ ਭਈ ਨਾਥ ਕੀ ਤਬ ਹੀ ॥ ਸ੍ਵਾਸ ਬੀਰਜ ਦਾਨਵ ਜਬ ਮਰਿ ਹੈ ॥ ਤਿਹ ਪਾਛੇ ਸੁੰਦਰਿ ਮੁਹਿ ਬੁਰਿ ਹੈ ॥੩੫॥

Meaning -After midnight had passed, lord command - when demon Swas Beeraj gets killed (by you), after that you will be able to marry me

The verse means that when lustful tendencies get destroyed from the breath (Swas) of society (i.e when even minute dormant urges are eliminated), woman's only motive would be to attain Akal Purakh. According to the story, Baala fought ferociously and as a result many infamous demons got killed.

She has been given the name 'ਕਾਲਕਾ' (Kaalka) in verse no. 52, i.e. woman has been depicted as competent Devi. At this stage, 'Kaal Purakh' manifests himself in front of Baala, who bows in reverence and requests his help to eliminate demonic forces. Kaal Purakh agrees and they both join hands together in destroying the demons. It is worthy to note that in almost all episodes of Sri Granth Sahib Ji where Devi is mentioned, the prime motive is to provide befitting veneration and infuse such self-determination in woman so that she could even outperform men in the destroying the evil, i.e. men and women could be of assistance to each other. Guruji is not in favour of any sort of imbalance in society; he neither favours male-dominant nor female-dominant social structure. He is staunch supporter of absolute equality and fair justice to everyone. The plan to uproot sexist attitudes and gender discrimination comes to fruition in 'Sabudh Baach'. If these stories appear to have Puranic connotations, it is simply because during the time of Guruji's social revolution, Puranas and their contents were deeply imbibed in society's psyche for centuries. The only motive of Puranic references in Sri Dasam Granth Sahib Ji is to infuse passion for Dharam Yudh in minds of people. In the story, when Shiv (the Mahakaal of Shaakatpanthis) witnesses formidable alliance of Kaal and Baala proving relentless in war, his throne starts to shake:

ਮਹਾਦੇਵ ਆਸਨ ਤੇ ਟਰਾ ॥ ਬ੍ਰਹਮਾ ਤ੍ਰਸਤ ਬੂਟ ਮਹਿ ਦੁਰਾ ॥ ਨਿਰਖਿ ਬਿਸਨ ਰਨ ਅਧਿਕ ਡਰਾਨਾ ॥ ਦੁਰਾ ਸਿੰਧ ਕੇ ਬੀਚ ਲਜਾਨਾ ॥੮੦॥

Meaning -Mahadev (shiva) got scared and left his throne; Brahma got scared and hid in his lotus; Vishnu also got petrified; (and) hid under the ocean.

The poet has also exemplified 'Kaal Purakh' in the following verses, as:

ਤੁਮ ਹੋ ਸਕਲ ਲੋਕ ਸਿਰਤਾਜਾ ॥ ਗਰਬਨ ਗੰਜ ਗਰੀਬ ਨਿਵਾਜਾ ॥ ਆਦਿ ਅਕਾਲ ਅਜੋਨਿ ਬਿਨਾ ਭੈ ॥ ਨਿਰਬਿਕਾਰ ਨਿਰਲੰਬ ਜਗਤ ਮੈ ॥੯੧॥

ਨਿਰਬਿਕਾਰ ਨਿਰਜੁਰ ਅਬਿਨਾਸੀ ॥ ਪਰਮ ਜੋਗ ਕੇ ਤਤੁ ਪ੍ਰਕਾਸੀ ॥ ਨਿਰੰਕਾਰ ਨਵ ਨਿਤ੍ਯ ਸੁਯੰਭਵ ॥ ਤਾਤ ਮਾਤ ਜਹ ਜਾਤ ਨ ਬੰਧਵ ॥੯੨॥

ਸਤ੍ਰੁ ਬਿਹੰਡ ਸੁਰਿਦਿ ਸੁਖਦਾਇਕ ॥ ਚੰਡ ਮੁੰਡ ਦਾਨਵ ਕੇ ਘਾਇਕ ॥ ਸਤਿ ਸੰਧਿ ਸਤਿਤਾ ਨਿਵਾਸਾ ॥ ਭੂਤ ਭਵਿਖ ਭਵਾਨ ਨਿਰਾਸਾ ॥੯੩॥

ਆਦਿ ਅਨੰਤ ਅਰੂਪ ਅਭੇਸਾ ॥ ਘਟ ਘਟ ਭੀਤਰ ਕੀਯਾ ਪ੍ਰਵੇਸਾ ॥ ਅੰਤਰ ਬਸਤ ਨਿਰੰਤਰ ਰਹਈ ॥ ਸਨਕ ਸਨੰਦ ਸਨਾਤਨ ਕਹਈ ॥੯੪॥

ਆਦਿ ਜੁਗਾਦਿ ਸਦਾ ਪ੍ਰਭੁ ਏਕੈ ॥ ਧਰਿ ਧਰਿ ਮੂਰਤਿ ਫਿਰਤਿ ਅਨੇਕੈ ॥ ਸਭ ਜਗ ਕਹ ਇਹ ਬਿਧਿ ਭਰਮਾਯਾ ॥ ਆਪੇ ਏਕ ਅਨੇਕ ਦਿਖਾਯਾ ॥੯੫॥

ਘਟ ਘਟ ਮਹਿ ਸੋਇ ਪੁਰਖ ਬ੍ਯਾਪਕ ॥ ਸਕਲ ਜੀਵ ਜੰਤਨ ਕੇ ਥਾਪਕ ॥ ਜਾ ਤੇ ਜੋਤਿ ਕਰਤ ਆਕਰਖਨ ॥ ਤਾ ਕਹ ਕਹਤ ਮ੍ਰਿਤਕ ਜਗ ਕੇ ਜਨ ॥੯੬॥

ਤੁਮ ਜਗ ਕੇ ਕਾਰਨ ਕਰਤਾਰਾ ॥ ਘਟਿ ਘਟਿ ਕੀ ਮਤਿ ਜਾਨਨਹਾਰਾ ॥ ਨਿਰੰਕਾਰ ਨਿਰਵੈਰ ਨਿਰਾਲਮ ॥ ਸਭ ਹੀ ਕੇ ਮਨ ਕੀ ਤੁਹਿ ਮਾਲਮ ॥੯੭॥

ਤੁਮ ਹੀ ਬ੍ਰਹਮਾ ਬਿਸਨ ਬਨਾਯੋ ॥ ਮਹਾ ਰੁਦ੍ਰ ਤੁਮ ਹੀ ਉਪਜਾਯੋ ॥ ਤੁਮ ਹੀ ਰਿਖਿ ਕਸਪਹਿ ਬਨਾਵਾ ॥ ਦਿਤ ਅਦਿਤ ਜਨ ਬੈਰ ਬਢਾਵਾ ॥੯੮॥

ਜਗ ਕਾਰਨ ਕਰੁਨਾਨਿਧਿ ਸ੍ਵਾਮੀ ॥ ਕਮਲ ਨੈਨ ਅੰਤਰ ਕੇ ਜਾਮੀ ॥ ਦਯਾ ਸਿੰਧੁ ਦੀਨਨ ਕੇ ਦਯਾਲਾ ॥ ਹੂਜੈ ਕ੍ਰਿਪਾਨਿਧਾਨ ਕ੍ਰਿਪਾਲਾ ॥੯੯॥

Like the theme of compositions like 'Krishnavtar', in Subudh Baach too, characters like Khan, Mughals, Sayyed, and Sheikhs enter into battlefield to contend against Kaal Purakh. From the fire of Demons khans are born; and Mughals are born out of the fire from mouths of Pathans. Similarly, from the raging breath of Mughals, angry Sayyeds and Sheikhs are born. The opposers of Sri Dasam Granth find these descriptions meaningless while the fact is, these metaphorical statements exquisitely portrays similarities between the monstrosities of Mughals in India and evil Demons of Puranas. When Pathans invaded India, they burnt the Hindustanis with their fuming rage; when Mughals invaded, they put entire sub-continent into despair and turmoil. Similarly, Sayyeds and Sheikhs showered the locals with their extreme anger and hatred. No one came to India to establish peace and prosperity amongst the population. Just as demons like Nahar, Khan, Jharajhar Khan, Nihang Khan, Bharangh Khan, Jharangh Khan, Bairam Khan, Bahadur Khan, etc. fight against Mahakal, Mughals kept launching vitriolic attacks against religious beliefs of the people of India.

In the story, Mahakal has been portrayed in contemporary context, which provides clear hints that this Mahakal is certainly not Mahakal of Shaakats, because there is absolutely no references to wars between Mughals and Mahakal in any earlier historical or mythological episodes. This Mahakal is the One who has been constantly battling against unholy and impious forces right from Satjug to Kaljug, the present time of Guruji. Therefore, the Mahakal of Sri Dasam Granth Sahib Ji is none other than the ever-omnipresent Akal Purakh Waheguru. In the story, Mughals do not get scared when Mahakal first destroys Pathans. However, they flee when He starts annihilating them too. Then, He wipes out the Sayyeds and next in line are the Sheikhs. The word Sheikh refers to those sufis who had a definite, albeit implicit, religious agenda of initiating massive wave of conversions in India. They had totally different methodology of converting people than someone like Aurangzeb, nevertheless motives were the same. Descriptions of Mahakal destroying the very existence of all 'Turks' represents Sri Guruji's wish to eradicate the process of conversions, because they were inhumane and downright ugly. The opposers of Sri Dasam Granth Sahib Ji should never forget that someone who can turn any war episode to fit contemporary issues most certainly cannot be a Pandit of Puranas. He can only be a far-sighted leader whose aim is to break free the people of india from shackles of contemporary problems. There is another important facet to be kept in mind about Sabudh Baach - The protagonist Baala, who fought with immense courage on the advent of Satjug does not appear anywhere in this present episode for a long time. This, again, is a subtle hint that the present social order has rendered the otherwise capable woman absolutely powerless. However, she reappears in the form of Bhawani and joins Kaal Purakh again in war efforts once all the 'Turk' Demons have been destroyed. (A clear inspiration delivered through this event is, if women of today get up to fight against oppressors, they can also put an end to evil regimes.) In the end, the following verses appear, which we read daily in Chaupai Sahib:

ਪੁਨਿ ਰਾਛਸ ਕਾ ਕਾਟਾ ਸੀਸਾ ॥ ਸ੍ਰੀ ਅਸਿਕੇਤੁ ਜਗਤ ਕੇ ਈਸਾ ॥ ਪੁਹਪਨ ਬ੍ਰਿਸਟਿ ਗਗਨ ਤੇ ਭਈ ॥ ਸਭਹਿਨ ਆਨਿ ਬਧਾਈ ਦਈ ॥੩੭੫॥

ਧੰਨ੍ਯ ਧੰਨ੍ਯ ਲੋਗਨ ਕੇ ਰਾਜਾ ॥ ਦੁਸਟਨ ਦਾਹ ਗਰੀਬ ਨਿਵਾਜਾ ॥ ਅਖਲ ਭਵਨ ਕੇ ਸਿਰਜਨਹਾਰੇ ॥ ਦਾਸ ਜਾਨਿ ਮੁਹਿ ਲੇਹੁ ਉਬਾਰੇ ॥੩੭੬॥

---

Gurfateh!

[TuhiNirankar]

<3WAHEGURU!!! VAH ACHARAJ GURU!! TUHI NIRANKARRR!!!!!!!<3

[.- Prabhjot Singh -.]

Dhan Dhan Sri Sri Sri Guru Gobind Sahib Ji! Sri Waheguru :happy: